0778. Ο Αλοΐσιους Τραβάει Το Σχοινί

Πέρασε καιρός αρκετός από την τελευταία φορά που ανέβασα κείμενο του Αλοΐσιους σε αυτό το e-ημερολόγιο. Δύσκολοι καιροί, ζέστη που στεγνώνει την έμπνευση και δυσκολεύει τις κινήσεις. Για πολλοστή φορά, λοιπόν, θα καταφύγω στην εύκολη λύση. Στα κείμενα του Αλοΐσιους που έχω την κατοχή μου. Αν δεν είναι κατάλληλο, για τη στιγμή και τη διάθεση, το πρώτο κείμενο που θα τραβήξω από τη στοίβα των χαρτιών του, θα είναι το δεύτερο. Και αν όχι το δεύτερο, το τρίτο ή, έστω, το τέταρτο. Έτσι και τώρα. Ακατάλληλα τα τρία πρώτα, κατάλληλο το τέταρτο. Κατάλληλο και, ως συνήθως, σύντομο. Ένας ακόμα λόγος για τον οποίο εκτιμώ τον συγγραφέα. Ως συνήθως, και πάλι, καμιά ένδειξη, στο κείμενο ή το χαρτί, για το πότε γράφτηκε ή ποιαν αφορά. Ευελιξία και προσαρμοστικότητα, θα έλεγα. Η ζέστη είναι ανυπόφορη. Παραθέτω το κείμενο, επιλέγω τραγούδι, μπανάκι και στο κρεβατάκι μου. Εργαζόμενος άνθρωπος γαρ. Ιδού:

Ομολογώ ότι δεν μου πολυαρέσει η κατάσταση. Για να είμαι ειλικρινής δε μου αρέσει καθόλου. Άλλα θα ήθελα και αλλιώς. Λίγο τράβηξα το σχοινί και αμέσως κόπηκε. Από τις μικρές, καθημερινές, μονόπαντες και φρούδες, όπως αποδείχτηκε, ελπίδες έμεινα με την χειροπιαστή βεβαιότητα του πληρωμένου τίποτα. Πλέον συναντιόμαστε και ανταλλάσσουμε τυπικές καλημέρες. Μήτε λόγια, μήτε πληροφορίες, μήτε χαμόγελα μήτε τίποτα. Ο καθένας το δρόμο του. Ότι προηγήθηκε και ότι έχτιζα μοιάζει να πετάχτηκε στα σκουπίδια. Ώστε λοιπόν, όλη η σχέση οι πράξεις μου κι εγώ; Ποτέ δεν το θέλησα. Προσπάθησα να βάλω την κρίσιμη μάζα. Να ξεκινήσω τη διαδικασία της προσέγγισης. Δεν πρόσθεσε το παραμικρό τίποτα. Κύκλους έκανα. Βαυκαλιζόμουνα. Το συνειδητοποίησα. Σταμάτησα. Όλα εξανεμίστηκαν. Έσβησαν. Μοιάζει να μην έμεινε τίποτα. Ακόμα μια φορά, λοιπόν, πήρα το μάθημά μου. Το είπα, δεν μου αρέσει καθόλου. Αλλά πώς αλλιώς; Αφού έτσι είναι ο κόσμος, οι άνθρωποι, οι σχέσεις, εκείνη κι εγώ. . .

Καλό Αύγουστο!

Ένα κλικ μακριά. Άκης Πάνου και “Δεν Κλαίω για Τώρα” με τη Βίκυ Μοσχολιού:

01/08/2011