Κάποια
στιγμή είχα την έμπνευση, ας πούμε, να ανεβάσω στον «ολίγιστο» έναν
συνδυασμό κειμένου – φωτογραφίας. Το ζητούμενο ήταν να αναρτώ τα, σύντομα, του
ολίγιστου κείμενα με φόντο φωτογραφίες που είχα τραβήξει. Συνδυασμό που, εύλογα
θαρρώ, ονομάτισα «Εικονοκείμενο». Με λίγο ψάξιμο, στο άγιο διαδίκτυο,
αποδείχτηκε ότι δεν ήμουν ο πρώτος μιας και προηγήθηκε αυτό.
Το
πρώτο εικονοκείμενο το ανάρτησα, στον «ολίγιστο» πάντοτε, την Τετάρτη, 14
Μαρτίου 2018, με
τίτλο «Εγώ» και
είναι αυτό που εικονίζεται πιο πάνω. Το δεύτερο αναρτήθηκε το Σάββατο, 24
Μαρτίου 2018. Από
εκεί και πέρα το πράγμα πήρε το δρόμο του και η πλειονότητα των αναρτήσεων του
ολίγιστου είναι πλέον σε μορφή εικονοκειμένου.
Αποδείχτηκε
έτσι ότι τα σύντομα, επιγραμματικά, θα έλεγα, κείμενα του ολίγιστου μια χαρά
μπορούσαν να καθίσουν πάνω στις φωτογραφίες του αείποτε. Δημιουργήθηκε, λοιπόν,
η διπλή ανάγκη κειμένου – εικόνας για να προκύψει μία, κατά τον ολίγιστο,
ανάρτηση.
Αναγκαστικά,
θα έλεγα, ανέτρεξα στο σύνολο, των κάποιων χιλιάδων, φωτογραφιών μου για να
καλύψω τη συνιστώσα «εικόνα». Ομολογώ ότι και βρήκα κατάλληλες φωτογραφίες μου
και εξακολουθώ να βρίσκω.
Ανάμεσά
τους ξεχώρισα και χρησιμοποίησα και μια ομάδα είκοσι φωτογραφιών από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της
Αθήνας. Φωτογραφίες που επιλέχθηκαν ανάμεσα στις δεκάδες που τράβηξα, με την Canon EOS 600D και
δίχως χρήση φλας, σε μία επίσκεψη μου στο Μουσείο, τη Δευτέρα 6 Μαΐου 2013.
Τα
είκοσι εικονοκείμενα που προκύψαν από
τις πιο πάνω φωτογραφίες θα ακολουθήσουν, σε τέσσερεις ομάδες των πέντε,
με τη μορφή GIF. Για τη
δημιουργία των τεσσάρων αυτών ομάδων χρησιμοποίησα την επιλογή «Multi-Page File Builder (Alt+M)» της
Ομάδας «Create» του εξαιρετικού,
και δωρεάν, προγράμματος «FastStone Viewer 4.7».Το μόνο «κακό» είναι ότι δεν εμφανίζονται
οι επικεφαλίδες των αναρτήσεων, οι οποίες έχουν το νόημά τους, αλλά . . .
κανένας δεν σας εμποδίζει να το ψάξετε.
Η
δημιουργία των, πιο πάνω αλλά και πιο κάτω, αρχείων αυτών GIF δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση, βεβαίως, αν δεν
υπήρχε η γνωστή μου, πιστεύω, εμμονή στην κανονικότητα. Κανονικότητα η οποία
επιτάσσει κάθε εικονοκείμενο να έχει πλάτος 1344 pixels ακριβώς και αναλογία πλευρών 16:9 (η
οποία οδηγεί σε ύψος εικονοκειμένου 756 pixel, ακριβώς).
Για
να εμφανιστεί η επόμενη εικόνα, τελικά, σε κάθε αρχείο GIF έχω επιλέξει μεσολάβηση χρόνου διαρκείας
τριών δευτερολέπτων, ο οποίος ελπίζω να αποδειχθεί επαρκής. Συνεπώς, κάνετε
υπομονή. Πάμε:
Το
πρώτο το ξεκίνησα την Τρίτη, πρώτη Μαρτίου του 2005, με τέσσερεις μικρές
αναρτήσεις. Το δεύτερο τηνΠέμπτη, έξι
Μαρτίου του 2008. Η φιλοσοφία τους διαφορετική. Πέρασε, από τότε, ο χρόνος που
πέρασε. Ο λόγος για δύο e-ημερολόγια,
στην πλατφόρμα του blogger, τα
οποία εξακολουθώ να συντηρώ και να αγαπώ.
Αυτή
τη φορά θα ανεβάσω τα όσα τώρα βλέπετε και διαβάζετε και στα δύο, με την αρίθμηση του πρώτου.Ο λόγος; Με την ανάρτηση αυτή το πλήθος αναρτήσεων,
και για τα δύο ημερολόγια, θα είναι το αυτό. Χίλιες διακόσιες πενήντα έξι αναρτήσεις,
ή εγγραφές, και για τα δύο. Θα έλεγα ότι δεν είναι και αμελητέο μέγεθος (κυρίως
για το πρώτο και «βαρύτερο»).
Και
αν τα μέχρι εδώ έχουν χρώμα και χροιά «αείποτε» ιδού και ένα εικονοκείμενο,
όπωςτα ονομάζω, για να αποκτήσει, η
κοινή αυτή ανάρτηση, και χρώμα, και χροιά βεβαίως, «ολίγιστος»:
Όταν
περιδιαβαίνεις στο διαδίκτυο, και μάλιστα τακτικά, έχεις πολλές ευκαιρίες να
πληροφορηθείς πράγματα και θαύματα, καθώς και του καθενός τον πόνο. Πριν από
λίγες μέρες λοιπόν και σε μία τέτοια περιπλάνησή μου στον μαγικό κόσμο του «πάρε
κόσμε» του διαδικτύου διάβασα κάτι που με έκανε να χαρώ.
Πληροφορήθηκα,
στην ιστοσελίδα του “Public”, ότι με
την ετικέτα “Noir” (“Public
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ”)κυκλοφορεί το βιβλίο «Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ»
(“The Saint In New
York”) του Λέσλι Τσάρτρις (Leslie Charteris) σε
μετάφραση Τζίμμυ Κορίνης (Έκδοση 2019, ISBN: 978-618-5427-06-1,
246 σελίδες,
διαστάσεις 14,0Χ20,7 τετραγωνικά εκατοστά).
Προχθές,
που κατέβηκα στην Αθήνα, έσπευσα, μεταξύ άλλων, να προμηθευτώ και ένα αντίτυπο
του εν λόγω βιβλίου (στην τιμή των 9,89 €).
Γιατί,
λοιπόν, χάρηκα; Γιατί έσπευσα; Απλούστατα γιατί το συγκεκριμένο αστυνομικό
μυθιστόρημα το είχα διαβάσει στην εφηβεία μου, με εντυπωσίασε και ήταν, και είναι, ένα από
τα αγαπημένα μου. Το βιβλίο, που τότε διάβασα, το έχω ακόμα στην κατοχή μου. Το
αναζήτησα, στο βάθος των ντουλαπιών μου. Ντυμένο με το μπλε χαρτί που παλιά
ντύναμε οι μαθητές τα βιβλία μας,το
βρήκα. Το γύμνωσα. Σκανάρισα το εξώφυλλό του, δύο από τις πρώτες του
σελίδες και μία ακόμα.
Πρόκειται
για ένα τομίδιο, διαστάσεων 11,7Χ17,0 τετραγωνικών εκατοστών από τις «Περιοδικές
Εκδόσεις Μάσκας – Τα Βιβλία της Τσέπης» στο οποίο δεν αναγράφεται όνομα
μεταφραστή και έτος κυκλοφορίας. Εικάζω ότι το συγκεκριμένο τομίδιο θα πρέπει
να κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Για
τον ήρωα του Λέσλι Τσάρτρις «Άγιο», κατά κόσμον «Σάιμον Τέμπλαρ», οι Αγγλομαθείς
μπορούν να πληροφορηθούν πολλά: εδώ.
Όσο
για το περιοδικό «Μάσκα»,πληροφορίες,
στα Ελληνικά, υπάρχουν: εδώ.
Να
είσαστε Καλά.
Ένα
κλικ μακριά, και σε πείσμα της σημερινής βροχερής μέρας του Νοεμβρίου, οι Nightστο αγαπημένο “Hot Summer Nights”:
Το
πράγμα ξεκίνησε την Κυριακή, 22 Σεπτεμβρίου, με μία ανάρτηση του φίλου ΔΣστο Facebook:
στην
οποία σχολίασα:
και,
βεβαίως, το έψαξα και . . . κόλλησα.
Έχοντας
απογοητευτεί από σειρές όπως “Orange Is The New Black” (στην οποία έφτασα μέχρι την αισχρή,
αφελέστατη και χύμα, πάντοτε κατά τη γνώμη μου, πέμπτη περίοδο) και “Locked Up”
(την
οποία εγκατέλειψα, θαρρώ εγκαίρως, όταν διαπίστωσα ότι πρόκειται για ένα
διαρκές μπούρδου – μπούρδου όπου το κακό
διαιωνίζεται και το, όποιο, καλό παραμένει αφελές και αδύναμο) το “Vagabond”,
Ελληνικός
τίτλος: «Ο Περιπλανώμενος», ήταν μια όαση.
Πρόκειται
για την ιστορία ενός κασκαντέρ, και γνώστη πολεμικών τεχνών, του Τσα Νταλ-Γκον,
ο οποίος διερευνά τα αίτια της πτώσης ενός αεροσκάφους στο οποίο επέβαινε ο
αγαπημένος του ανιψιός. Ανιψιό τον οποίο
μεγάλωνε με στοργή και φροντίδα μετά την εγκατάλειψή του από την μητέρα του.
Έτσι ανακαλύπτει μια συνωμοσία στην οποία εμπλέκονται αεροπορικές βιομηχανίες,
η Μυστική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΜΥΠ) της Κορέας, μέλη της Κυβέρνησης και ακόμα
και ο Πρόεδρος της χώρας. Μάχεται έτσι για την αποκάλυψη της συνωμοσίας με
αρωγό την ελκυστική πράκτορα της ΜΥΠ Γκο Χε-Ρι.
Γρήγορη
δράση, όμορφη φωτογραφία, συνωμοσίες, διεφθαρμένοι υπουργοί και πράκτορες της
ΜΥΠ, πάντοτε «για το καλό της χώρας», συνωμοσίες και όλα τα σχετικά με τις αναπόφευκτες
«σεναριακές ευκολίες και αφέλειες» στον μικρότερο δυνατό βαθμό.
Μέχρι
στιγμής έχουν προβληθεί δεκατρία επεισόδια, διάρκειας πάνω από μία ώρα το
καθένα, και εχθές, 9/11, ανέβηκε το δέκατο τέταρτο. Δεν γνωρίζω σε πόσα
επεισόδια θα ολοκληρωθεί η σειρά αλλά πιστεύω ότι δεν θα υπερβεί τα δεκαέξι.
Ενδιαφέρουσες
πληροφορίες για το “Vagabond”, στα
Αγγλικά,εδώ και εδώ.
Η
δεύτερη Κορεάτικη σειρά που είδα, και πάλι με πληροφόρηση από τον φίλο ΔΣ, ήταν
η μαγική «Αναμνήσεις από την Αλάμπρα» (Memories from the Alhambra). Μία σειρά δεκαέξι επεισοδίων την οποία
πραγματικά καταευχαριστήθηκα.
Θέμα
της ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι «αυξημένης πραγματικότητας» και η εμπλοκή των
πρωταγωνιστών της σειράς με αυτό. Μείξη φαντασίας και πραγματικότητας, ονειρικό
πάντρεμα εικόνας και ήχου, ελκυστικοί πρωταγωνιστές.
Το όνομα της σειράς δανεισμένο
από την ομώνυμη (Recuerdos de la Alhambra) και πανέμορφη σύνθεση του Ισπανού συνθέτη και κιθαρίστα Francisco
Tárrega η οποία, βεβαίως, αποτελεί και το κύριο μουσικό θέμα της σειράς.
Πλέον
είχα εθιστεί στις Κορεάτικες σειρές, σε αυτές που χαρακτηρίζονται «Κορεάτικο δράμα», και
επιπλέον μου άρεσαν και τα Κορεάτικα, με το τράβηγμα των φωνηέντων στο τέλος
κάποιων λέξεων (σε πλήρη αντίθεση με τα Τούρκικα τα οποία βρίσκω εντελώς
απωθητικά).
Ξεκίνησα,
έτσι, να βλέπω τρεις ακόμα Κορεάτικες σειρές. Το «Όλοι Λένε Ψέματα», το «Η χώρα
μου (Η Νέα Εποχή)» και το “Mr.
Sunshine”.
Το «Όλοι Λένε Ψέματα» είναι, θα
έλεγα, μια τυπική αστυνομική ιστορία που σχετίζεται με την, αναμενόμενη,
διαφθορά πολιτικών και επιχειρηματιών. Ατυχώς όσο κι αν το έψαξα στο διαδίκτυο,
πέραν του Netflix, δεν
μπόρεσα να βρω ούτε καν την ονομασία της σειράς στα Αγγλικά.
Το
«Η χώρα
μου (Η Νέα Εποχή)» είναι μια μεσαιωνική ιστορία, γύρω στο 1300 μ.Χ., σχετική με τη δημιουργία της
Κορέας.
Αντιγράφω από το Netflix:
Η σειρά Η Χώρα μου: Η Νέα Εποχή είναι η ιστορία
ανθρώπων που κυνηγούν την εξουσία αλλά υπερασπίζονται τα πιστεύω τους και
διαδραματίζεται κατά τη μεταβατική περίοδο ανάμεσα στην εκπνοή της δυναστείας
των Γκόριο και την ανατολή της δυναστείας των Γιοσεόν στα τέλη του 14ου αιώνα.
Ο Σέο Χι, που υποδύεται ο Γιανγκ Σε-Τζονγκ (Δόκτωρ Ρομαντικός, Η Θερμοκρασία
της Αγάπης, Still 17), είναι ένας πολεμιστής που δεν συμβιβάζεται με την
αδικία. Ο Σέο Χι έχει έναν φίλο, τον Ναμ Σέον-χο, τον οποίο υποδύεται ο Γου
Ντου-χουάν (Save Me, Mad Dog). Ενάντια στην κοινωνική του τάξη, ο Σέον-χο
κοπιάζει για να περάσει τη στρατιωτική δοκιμασία, αλλά έρχεται σε σύγκρουση με
τον Χι εξαιτίας μιας παρεξήγησης.
To “Mr. Sunshine”,είναι
άλλη ιστορία. Μια μεγάλη, καλογυρισμένη σειρά, είκοσι τεσσάρων επεισοδίων,
επικών διαστάσεων με πανέμορφη φωτογραφία και μια πρωταγωνίστρια με κουκλίστικο,
πανέμορφο και αισθαντικό πρόσωπο.
Όταν
οι σκλάβοι γονείς του εννιάχρονου Κορεάτη Γιου τζιν δολοφονούνται, το 1871,
αυτός, με τη βοήθεια ενός ιεραπόστολου, καταφέρνει να δραπετεύσει στις Ηνωμένες
Πολιτείες. Εκεί θα καταφέρει να καταταγεί στον Αμερικανικό στρατό όπου θα
παρασημοφορηθεί και, με τον βαθμό του λοχαγού, θα επιστρέψει στην Κορέα, τότε
Τζοσεόν, ως Πρόξενος των ΗΠΑ. Εκεί θα συναντήσει και θα ερωτευτεί την
αριστοκράτισσα Άε – Σιν και θα εμπλακεί σε ιστορίες που αφορούν τόσο την
προσωπική του ιστορία εκδίκησης αυτών που δολοφόνησαν τους γονείς του, όσο και
στις ίντριγκες των ξένων δυνάμεων (Ιαπωνίας, Ρωσία, Αγγλίας και ΗΠΑ) να
ελέγξουν την Τζοσεόν. Περισσότερα, και στα Αγγλικά, εδώ.
Αυτό
που μου αρέσει στις Κορεάτικες αυτές σειρές είναι το ήθος, η ευγένεια και η
αυτοσυγκράτηση που αποπνέουν.Αγαπιούνται πολύ, φιλιούνται δύσκολα πέφτουν στα κρεβάτια ακόμα
δυσκολότερα. Καμία σχέση, λοιπόν, μετην
ξετσιπωσιά, μπαμ και κάτω, δυτικού τύπου.
Αφού
τόσο ασχολήθηκα με τις Κορεάτικες σειρές είπα να αναζητήσω και πληροφορίες για
τη Νότια Κορέα. Μου έκανε εντύπωση το ότι η έκταση που καταλαμβάνει είναι
μικρότερη αυτής της Ελλάδας. Μόλις 100.284τετραγωνικά χιλιόμετρα έναντι των 132.049
τετραγωνικών χιλιομέτρων της Ελλάδας. Από άποψη πληθυσμού, βεβαίως, καμία σχέση
μιας και ο πληθυσμός τηςΝότιας Κορέας ανέρχεται
σε, περίπου, 52 εκατομμύρια. Περισσότερα, όμως, για τη Νότια Κορέα: εδώ και,
για εγκυκλοπαιδικούς λόγους, για τη Βόρεια Κορέα: εδώ.
Θα
πρότεινα, αν έχετε ενδιαφέρον, να ξεκινήσετε με το «Αναμνήσεις από την Αλάμπρα»,
να συνεχίσετε με το “Mr. Sunshine” και να
καταλήξετε στον «Περιπλανώμενο». Τα άλλα δύο αφήστε τα για το τέλος.
Να
είσαστε Καλά
Καλή
συνέχεια
Καλή,
από αύριο, εβδομάδα.
Ένα
κλικ μακριά το πανέμορφο «Recuerdos de la Alhambra» του Francisco
Tárrega, από τον Daekun Jang και όπως
ακούγεται στη σειρά «Αναμνήσεις από την Αλάμπρα»:
