Μια Εβδομάδα [ΝΚ]

3/7

Φεύγω σε μια ώρα για το νησί. Εγώ και μια βαλίτσα.

4/7

Έφθασα. Νοίκιασα στην Μ. Την ίδια κάμαρα. Δε με γνώρισε. Έχουν περάσει τόσα χρόνια. Θα βγω το βράδυ για φαγητό.

5/7

Ολόκληρη τη χθεσινή μέρα στην κάμαρα. Με παράθυρα κλειστά. Κάθομαι στην καρέκλα και συλλογίζομαι. Προσπαθώ να χαρτογραφήσω τη μνήμη. Να οριοθετήσω τις επικίνδυνες περιοχές. Να ξεχωρίσω τα σάπια από τα υγιή. Να εξουδετερώσω ότι πληγώνει. Πήγα στον Α. για φαγητό. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Μέσα και σήμερα. Συνεχίζω. Σε λίγο ξεκινώ και πάλι για τον Α.

6/7

Χθες βράδυ στον Α. “Μια από τα ίδια”. Έφερε. Σήμερα ξημερώματα πήγα στην θάλασσα. Ο αέρας με μαστίγωνε. “Μας ενώνει η θάλασσα” συλλογίστηκα. Αδειάζω τις τσέπες της μνήμης. Απορώ. Πονάω. Επέστρεψα. Η Μ. μου έφερε καφέ. Ξάπλωσα. Ταραγμένoς ύπνος. Ενύπνια. Εσύ. Σουρουπώνει. Πρέπει να φάω κάτι.

7/7

Στον Α.: “Μια από τα ίδια”. Έφερε άλλα. Μέσα πάλι. Ανακαλώ γεγονότα. Τα ξεγυμνώνω. Δεν χάνουν τον όγκο τους. Ώρες ολόκληρες με σταυρωμένα τα δάχτυλα. Μου χτύπησε η Μ. “Είσαστε καλά; Θέλετε κάτι;”. “’Όλα καλά. Τίποτα. Ευχαριστώ”. Το στομάχι μου θυμίζει ότι ζω. Ξεκινώ για τον Α.

8/7

Χθες στον Α. Τον κοίταξα. Μου έφερε. Φεύγοντας με πλησίασε ένας ηλικιωμένος κύριος. “Σας συμβαίνει κάτι; Μπορώ να βοηθήσω;”
“Όχι. Ευχαριστώ. Το παλεύω”. Είμαι ξύπνιος από τις τέσσερις. Έβγαλα μια καρέκλα στο μπαλκονάκι. Δυο πακέτα τσιγάρα. Η ιστορία μας. Φύλλο και φτερό. Γιατί;

9/7

Ξημερώματα πάλι στη θάλασσα. Δεν κατάφερα τίποτα. Η μνήμη έχει τη δική της λογική. Προσπάθησα. Το πλοίο αναχωρεί στις δέκα. Δείπνησα στον Α. Δεν δέχτηκε χρήματα. Συμμάζεψα τα πράγματα μου. Πλήρωσα την Μ. “Χαιρετίσματα στην Σ. Αν την βλέπετε φυσικά” μου είπε. Της χαμογέλασα. Τελευταία ελπίδα. Το ταξίδι της επιστροφής. Θα συναντηθούμε την επόμενη Πέμπτη. Εγώ, εσύ, ο άντρας σου και η Κ. Ελπίζω να τα καταφέρω. Να μην έλθω.

29/07/2006

Και αυτοί δεν μου αρέσουν [ΝΚ]

Ιδού πέντε κατηγορίες συμπολιτών μας που μερικές φορές επιθυμώ να τους τραβήξω το αυτί [περιπτώσεις 1, 2 και 3] ή και κάτι περισσότερο [στις υπόλοιπες δύο περιπτώσεις].

Έχουμε, ατυχώς, και λέμε:

1. Τους “κυρίους” που στα στενάχωρα, για Γιαπωνέζους μαθητές δημοτικού, καθίσματα των ΜΜΜ κάθονται με τα μπουτάκια ανοιχτά χρησιμοποιώντας ενάμιση κάθισμα τουλάχιστον.

2. Τους “οδηγούς” που σε οργανωμένους και με διαγραμμίσεις χώρους στάθμευσης, π.χ. μεγάλων παντοπωλείων [βαρβαριστί: Σούπερ Μάρκετ] φτιάχνουν δικές τους, αυθαίρετες σειρές.

3. Όσους σε κοινόχρηστους χώρους ακούνε μουσική από φορητές συσκευές ρυπαίνοντας ηχητικά ασύστολα σε ακτίνα πέντε μέτρων.

4. Τους “αθλητικούς τύπους” που παίζουν ρακέτες στην παραλία οικειοποιούμενοι κοινόχρηστο χώρο και ρυπαίνοντας ηχητικά με το τακ – τουκ τους. 

5. Όσους χρησιμοποιούν το αυτοκίνητό τους σαν κινούμενη ντισκοτέκ, με τα μπάσα να σου ταράζουν ακοή και στομάχι, μη σεβόμενοι ούτε χώρο ούτε ώρα.

Όλοι αυτοί θεωρώ ότι, λιγότερο ή περισσότερο, έχουν αντικοινωνική συμπεριφορά και κάποιος θα πρέπει να τους το πει [σε περίπτωση που δεν το αντιλαμβάνονται από μόνοι τους]. Όσο για την τελευταία περίπτωση ένα γερό πρόστιμο θα ήταν μια καλή αρχή.

Να είσαστε όλοι καλά και αν υποπίπτετε σε κάποιο από τα πιο πάνω παραπτώματα παρακαλώ ξανασκεφτείτε το.

Η φωτογραφία είναι άσχετη με το θέμα αλλά, θεωρώ, χαλαρωτική και ομορφούλα. Ιταλία, Πίζα και Καθεδρικός Ναός με τον γνωστό Πύργο.

Καλημέρα!

26/07/2006

Οι Σελίδες 13 - και 14 [ΝΚ]

. . . Όμως όλη μου η λατρεία στους βαριούς, σκοτεινούς άνθρωπους. Στους όπως πιστεύω εμένα.

16/11/1977

Αυτό που χάνεται είναι το ήθος, η φυσική ομορφιά των ανθρώπων.

17/11/1977

Δύσκολο ν’ αφήνεις τον εαυτό σου κάπου θέλοντας να βαδίσεις

19/11/1977

Η σκέψη τόσο αδυσώπητη μέσα μου.

28/11/1977

Τα πάντα κινούνται μέσα στη σφαίρα του δυνατού του γελοίου και του παράλογου.

18/12/1977

Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι μιλούν από τον κώλο αλλά απ’ το στόμα κλάνουν. . .

08/01/1978

Σου έχει τύχει να φοβάσαι; Να αισθάνεσαι δυστυχισμένος; Να πονάς χωρίς να γνωρίζεις το γιατί; Να μην σου τύχει. . .

21/02/1978

Όλα αυτά τα πράγματα που χρειάζονται μια ελεύθερη βούληση. Και μια ζωογόνο διάθεση.

Δεν έχω στα χέρια μου τίποτα.

Της κάθε στιγμής η διάθεση με προδίδει.

Μου είναι φοβερά δύσκολο να πράττω.

Και πρέπει.

Αυτά.

20/08/1978

Ναι ας μην μιλάμε. Και αν το πράττουμε ας το κάνουμε σιγανά. Η ζωή γράφει κάτι κύκλους και μας αφήνει έκθετους. Αόριστη ανησυχία των τελευταίων ημερών. . .

24/08/1978

Ψυχούλα μου

Σε ποια πελάγη

Σκοτεινά

Και πάλι

Μ’ αρμενίζεις;

05/10/1978

Τόποι Απουσίας [ΝΚ]

 

  

 

 

 

Κάθε τόπος που επισκέπτομαι καταλήγει να είναι ένας τόπος από τον οποίο, τελικά, απουσιάζω. Αόρατες κλωστές μας δένουν με τους τόπους που υπήρξαμε. Έστω και για λίγο, έστω και φευγαλέα. Έτσι, αθροίζονται και γίνονται οι τόποι της απουσίας μας. Απουσιάζουμε γιατί κάποτε εκεί υπήρξαμε. Ανασάναμε. Είδαμε. Ζήσαμε. Με το μυαλό επισκέπτομαι συχνά τους τόπους αυτούς. Αναλογίζομαι: “Πώς να είναι άραγε τώρα που εγώ δεν είμαι εκεί; Τι απέγινε;”. Όσο μεγαλώνω μεγαλώνει και η συλλογή μου αυτή. Και σαν συλλογή έχει τα σπάνια και τα λιγότερο σπάνια / συνηθισμένα κομμάτια της. Μάλιστα έχω και ένα κριτήριο για να κρίνω τους τόπους και τους χώρους. Μη με ρωτάτε πως προέκυψε. Προέκυψε. Τους κλειστούς χώρους, λοιπόν, τους αναλογίζομαι σε συνθήκες ηλιόλουστου Κυριακάτικου πρωινού. Τους ανοιχτούς σε συνθήκες βροχερού [όποιου] απογεύματος. Έτσι κρίνω. Έτσι αποφασίζω τι μου αρέσει και τι δεν. Διακοπές στην Ιταλία και νέοι τόποι, νέοι χώροι. Όλοι όσοι δέχτηκαν το βάρος και την ματιά μου. Από τους καινούργιους αυτούς, της απουσίας μου, τόπους και οι πιο πάνω φωτογραφίες. Για τον oldskipper και την renata που το ζήτησαν.

21/07/2006

Ιταλία [ΝΚ]

Για οκτώ ημέρες, 29/6 έως και 6/7, με οργανωμένη ομάδα. Το δρομολόγιο: Αθήνα – Πάτρα – Μπάρι – Νάπολι – Ρώμη [Βατικανό, Κατακόμβες, Τίβολι] – Πίζα – Φλωρεντία – Βερόνα – Βενετία – Ανκόνα – Πάτρα – Αθήνα. Συνολική διαδρομή μεγαλύτερη των 2.600 Km. Ευτυχώς ο οδηγός του πούλμαν ήταν άψογος και δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα. Επίσης η ομάδα λειτούργησε ομαλά και δεν είχαμε προβλήματα διαφωνιών, καθυστερήσεων κ.λπ. Άψογη και η αρχηγός της ομάδας όπως επίσης και οι ξεναγοί σε Πομπηία και Ρώμη. Μετριότατος αυτός της Φλωρεντίας. Τα ξενοδοχεία: Jolly Hotel Midas, Mirage και Albatros σε Ρώμη, Φλωρεντία και Βενετία, ικανοποιητικά με εξαίρεση αυτό της Βενετίας [Mirage] που ήταν μετριότατο. Πολύ καλά και τα πλοία [Blue Horizon και Superfast XI] με καλό φαγητό.

Η Ιταλία αποδείχθηκε μια καλά οργανωμένη χώρα με τον τουρισμό της σε επίπεδο βιομηχανίας. Σε κάθε πόλη Check In και καταβολή χρημάτων προκειμένου να επιτραπεί η είσοδος κα κυκλοφορία του Πούλμαν το οποίο έπρεπε και να σταθμεύει σε συγκεκριμένα σημεία [μερικές φορές με καταβολή επιπλέον χρημάτων]. Αρκετά, αυτοματοποιημένα, διόδια με κόστος ανάλογο των διανυθέντων χιλιομέτρων. Άψογοι οι αυτοκινητόδρομοι τους με καλή σήμανση, σωστές διαγραμμίσεις και πληθώρα σηράγγων. [Εμείς ανοίξαμε δυο τρύπες κατά Κόρινθο μεριά και καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκερπάνια]. Πολλά οργανωμένα Autogrill για να σταματήσεις να βάλεις βενζίνη, να πας στην τουαλέτα, να τσιμπήσεις κάτι, να πιεις καφέ ή και να κάνεις τα ψώνια σου μπακαλικής, στα πιο μεγάλα. Τιμές; Θα έλεγα λογικές.

Γενικές εντυπώσεις. Δεν είδα ούτε ένα καμμένο δέντρο κι ας διανύσαμε καταπράσινες εκτάσεις. Δεν είδα ούτε ένα αυτοκίνητο στην δεξιά λωρίδα που προορίζεται για οχήματα παροχής βοήθειας. Δεν είδα ούτε έναν μοτοσικλετιστή, ή συνεπιβαίνοντα, δίχως κράνος. Είδα πολλές φωτοκυψέλες σε κολόνες φωτισμού των εθνικών οδών για εκμετάλλευση της ηλιακής ενέργειας. Το μέγεθος του κόκκινου φαναριού ήταν διπλάσιο από το μέγεθος του πράσινου και του πορτοκαλί. Υπήρχε πολύ μεγάλο πλήθος μαγαζιών που πουλούσαν παγωτό [Gelateria].

Στο δια ταύτα τώρα.

Η Νάπολη μας φάνηκε κομμάτι ασχημούλα. Μπήκαμε όμως από την πλευρά του λιμανιού, που γενικώς δεν είναι ότι καλύτερο για μια πόλη, καθίσαμε ελάχιστα και είδαμε μόνο μια στοά, ένα κάστρο και ένα παλάτι. Η Πομπηία ήταν αυτό που περιμέναμε να δούμε. Θα έλεγα όχι κάτι το ιδιαίτερο.

Η Ρώμη αρχικά δεν μας άρεσε. Στην συνέχεια όμως την αγαπήσαμε. Είναι όμορφη, καταπράσινη, με μεγάλες λεωφόρους, όμορφες πλατείες πολλά νερά, πάρα πολλά αξιοποιημένα μνημεία και δικό της χρώμα. Ο Τίβερης με πολύ λίγα νερά και μάλλον ασχημούλης! Θα ήθελα να επισκεφτώ το “Κάστρο του Αγίου Αγγέλου”. Το έβλεπα στρογγυλό – στρογγυλό και το λιμπιζόμουνα!

Το Βατικανό είναι μέσα στον πλούτο, την χλιδή και την ματαιοδοξία. Οι άνθρωποι για να αποδείξουν ότι έχουν την πιο μεγάλη, εκκλησία εννοούν παιδιά, έχουν σημαδέψει, μέσα στον Ναό του Αγίου Πέτρου, μέχρι που φτάνουν οι “ανταγωνιστές” τους!

Επισκεφθήκαμε και τις κατακόμβες του Σαν Καλίστο. Και εκεί τα αναμενόμενα. Στο Τίβολι επισκεφθήκαμε την βίλα Ντ’ Έστε. “Σπιτάκι” ενός τσαχπίνι καρδινάλιου που για κάθε ερωμένη του “σκάρωνε” και ένα συντριβανάκι στον κήπο του. Να ΄ναι καλά τα κορίτσια! Το αποτέλεσμα είναι καταπράσινο και εντυπωσιακό.

Στην Πίζα πολύ όμορφος ο χώρος που φιλοξενεί τον γνωστό πύργο, το βαπτηστήριο και τον καθεδρικό ναό. Τον ονομάζουν “Πλατεία των Θαυμάτων” και ίσως και να είναι! Με έκταση με γκαζόν και πανέμορφα κτίρια. Με εντυπωσίασε το βαπτηστήριο.

Στη συνέχεια Φλωρεντία. Εντυπωσιακό το ιστορικό μεσαιωνικό κέντρο της πόλης. Μια πόλη που μυρίζει παρελθόν, γεμάτη έργα τέχνης και αρχιτεκτονήματα. Όμορφος ο ποταμός Άρνος που την διασχίζει. Θα ήθελα να επιστρέψω, να την ζήσω καλύτερα, να την περπατήσω δίχως την πίεση του χρόνου. Καταπληκτικός ο καθεδρικός ναός της [Duomo]. Τον αντικρίσαμε απρόσμενα μπαίνοντας στην πλατεία του και μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Μεγαλοπρεπής και πανέμορφος. Απλώς δεν περιγράφεται.

Στην Βερόνα πήγαμε για ένα . . . μπαλκονάκι. Αυτό του σπιτιού “της Ιουλιέτας”, τάχα μου, τάχα μου. Γάτες οι Ιταλοί την έχουνε στήσει πολύ ωραία τη δουλειά. Ξακουστή και η “Αρένα” της πόλης. Αρχαίο αμφιθέατρο στο οποίο δίνονται παραστάσεις κυρίως όπερας.

Τελευταίο σταθμός η Βενετία. Καταλύσαμε στο Μέστρε και από εκεί, με βαπορέτο από το Τρονκέτο [που κάνει και ομοιοκαταληξία], επισκεφθήκαμε δυο φορές την Βενετία [μια βράδυ και μια πρωί]. Αξίζει τον κόπο να την περπατήσει κανείς θαρρώ. Το πρωί πλήθη κόσμου δυσκόλευαν την περιήγηση και την φωτογράφηση. Τα βασικά πάντως και τα είδαμε και τα φωτογραφήσαμε. Και όχι δεν πήγαμε στο Μουράνο. Επισκεφθήκαμε όμως ένα εργαστήριο στο οποίο μας έγινε μια επίδειξη κατασκευής των περίφημων υαλικών.

Ανκόνα – Πάτρα – Αθήνα. Τέλος!

Καλά ήταν. Το ευχαριστηθήκαμε. Κουραστήκαμε, τρέξαμε, ιδρώσαμε αλλά, πραγματικά, άξιζε τον κόπο!

Άντε, τώρα, από 1800+ φωτογραφίες να επιλέξεις 3. Γιαα να δούμε. . .

19/07/2006

Ένα Σπιτάκι [ΝΚ]

Πριν από λίγες ημέρες κατηφόρισα από τον δρόμο του πατρικού της. Με το αυτοκίνητο. Κοίταξα. Δεν το είδα. “Περίεργο!” συλλογίστηκα “τόσο εύκολα ξεχνάει ο άνθρωπος;”. Προχθές έτυχε να κατηφορίσω και πάλι. Απογευματάκι. Με το αυτοκίνητο και πάλι. “Τώρα δεν μου ξεφεύγει!” συλλογίστηκα. Έστρεψα το βλέμμα. Δεν μου ξέφυγε.

Ένας μεγάλος λάκκος στη γη. Αυτό ήταν το σπιτάκι της. Μια πληγή που την σκάλιζαν μπουλντόζες. Ξαφνίστηκα. Δεν μου άρεσε. Πάει, χάθηκε η καλοχτισμένη μονοκατοικία. Και οι γονείς της;

Αμέτρητα τα απογεύματα που, νεαρός και βαλαντωμένος, κατηφόριζα την Μ. ίσα-ίσα για να περάσω έξω από το σπίτι της. Να ατενίσω την είσοδο του. Να ψάξω για σκιές στο παραθύρι της. Και βράδια. Μοναχικά βράδια με την ελπίδα μιας απρόσμενης συνάντησης και την βεβαιότητα μιας μοναχικής καληνύχτας.

Πόσες φορές με δέχτηκε σ’ αυτό; Έξι; Εφτά; Σίγουρα όχι περισσότερες από δέκα. Το δωμάτιο της. Το γραφείο, η καρέκλα, η μεγάλη καφετιά πολυθρόνα. Και το σαλόνι με το ημιχρησιμοποιούμενο στερεοφωνικό.

Μια φορά, μονάχα, με οδήγησε στον περιποιημένο κηπάκο του στο πίσω μέρος. Ούτε καν υποψιαζόμουνα ότι υπάρχει. Ήταν Δευτέρα, 15 Οκτωβρίου του 1979. Η Φ. είχε μόλις περάσει μια της ζωής της περιπέτεια. Μου μίλησε γι’ αυτήν στον κήπο. Της κράτησα το χέρι.

Χάθηκε το άσπρο της σπιτάκι. Πάει. Λυπάμαι που δεν έχω ούτε μία φωτογραφία του.

Καλό σου ταξίδι, άσπρο σπιτάκι.

16/07/2006

Οι Σελίδες 11 - και 12 + [ΝΚ]

Ο ανεκμετάλλευτος χρόνος διάστημα αέρα μέσα στις φλέβες μας που φέρνει τον θάνατο.

29/07/1977

. . . Έχω πάντα την εντύπωση ότι θα μου χαρίσουν κάτι το υπέροχο που κάτι όμως, ασήμαντο ίσως, θα του λείπει καταστρατηγώντας την χρησιμότητά του. Κάτι που θα το απομακρύνει από την συμμετρία. Τρέμω στην σκέψη να κρατήσω το κάτι με το χαλασμένο κάτι που θα σκοτώνει όχι το κάτι μα αυτό το ίδιο το όνειρο.

Κάνω την σκέψη ότι, πέρα από τα σωματικά, θα πεθάνω παρθένος. Παρθένος επειδή δεν βρήκα την γυναίκα, τους ανθρώπους, τια καταστάσεις. Και μόχθησα; Ένας θεός το ξέρει πόσο η σκέψη είναι αγώνας και πόσο ματαιότητα. Κάνω προσπάθειες να πάρω την τύχη μου στα χέρια μου, να ξανοιχτώ προς τους ανθρώπους, να ζήσω. Πίστεψέ με. Βασανίζομαι πολύ από την απουσία της συντρόφου. Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει. . .

08/08/1977

Κι όμως, κι όμως. Κάποτε ο καιρός, οι καταστάσεις, οι άνθρωποι, έχοντας ωριμάσει συγκλίνουν. Ωρίμασαν και συγκλίνουν στο ένα σημείο έχοντας, στο μεγαλύτερο ποσοστό της, η πορεία τους ξεφύγει από τα φιλοσοφίζοντα, θεωρητικά μας κατασκευάσματα. Τα σενάρια των μοναχικών ανθρώπων τα κατασκευασμένα σε στιγμές όπου η πίκρα είναι ένα βάρος ασήκωτο και, κάπως, πρέπει να την απαλλαγούμε.

Η τάξη του κόσμου πολλές φορές υπολογίζει, υποθάλπει και δημιουργεί τους ευνοούμενους σχηματισμούς της ανεξάρτητα από την πεπερασμένη σκέψη των ανθρώπινων όντων που εμπλέκονται σ’ αυτούς. Προσεκτικά η μοίρα ετοιμάζει τις συμπτώσεις της και το βαρύ χέρι του χρόνου μοιάζει να είναι πολύ σίγουρο, μερικές φορές, ώστε να το εμπιστευτούμε απόλυτα.

28/08/1977

Ιδού ένας άνθρωπος ερωτευμένος με την σκέψη του!

03/10/1977

. . . Δεν έχω αποφασίσει τη σημασία που έχουν αυτά τα τετράδια για μένα. Δεν τολμάω να μαντέψω την σημασία που θα έχουν για σένα, για σας. Στιγμές που μου ξεσκίζουν τη σάρκα. Στιγμές, πάλι, που μου αλαφρώνουν την πίκρα. Είμαι απαρηγόρητος στον στατιστικό μέσο όρο της ζωής μου, της σκέψης μου, της ύπαρξης μου. Αυτό και μόνο ίσως να τα λέει όλα, να με προσδιορίζει. Είμαι, ακόμα, αν το θες “βασανισμένος από τη μνήμη μιας χαμένης τελειότητας, ανεξάρτητης της νόησης”. Μα τα εκατομμύρια των άστρων πολύ θα ήθελα να σου γράψω και να σου αποκαλύψω θαύματα και πράγματα. Και δεν έχω. Μένω με κάτι νευρικά σφιξίματα στο στομάχι και με κάτι Κυριακάτικα βράδια, σαν και τούτο, να με βαραίνουν. Λίγο θέλω ακόμα να πιστέψω πως είμαι φτιαγμένος από σιωπή. Την βασανιστική σιωπή μέσα στην οποία ανελίσσεται και βιώνεται η σκέψη μου. Θα ήθελα πολύ να ήμουν μάτια. Μονάχα απλά, υλικά μάτια. Έστω και με κίνδυνο να με πάρουν ηλίθιο να τα στυλώνω, ή να τα προσηλώνω, και να κοιτώ. Πράγματι μερικές φορές αμφιβάλλω για τις πνευματικές μου δυνατότητες. Θαρρώ πως, αν δεν έφτασα, βρίσκομαι πολύ κοντά στις δυνατότητές μου. Αυτό, όταν είσαι 23 χρονώ, είναι μη ευχάριστο. Στην ουσία είμαι ένα πλάσμα που ζει στη σιωπή. . .

09/10/1977

Απλώς; [ΝΚ]

Νύχτα.

Frederic Chopin.

Piano Concerto No. 2 in F minor, op. 21

Bella Davidovich / London Symphony Orchestra / Sir Neville Marriner

Πάλι Νύχτα.

12/07/2006

Εν Βεροία [ΝΚ]

Ημέρα Ένατη [ΝΚ]

ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΑΛΑ

Πολύ

Την αγάπησε

Πολύ

Και μια στάλα

Μια στάλα

Που

Τα άλλαξε

Όλα

Το γνώριζε

Την αγάπησε

Πολύ

Ήταν

Πολύ

Και

Μια στάλα

Μια στάλα

Που

Τη ζωή του

Χάλασε

07/07/2006