Αρχές Απριλίου 1982. Βρίσκομαι στη Βέροια. Υπηρετώ στην εκεί έδρα του Β΄ Σώματος Στρατού. Έχω ανακαλύψει, βεβαίως, το βιβλιοπωλείο «πειραματικο εργαστήρι βεροιας». Το επισκέπτομαι, όσο μου επιτρέπουν τα οικονομικά μου, και αγοράζω βιβλία. Ατυχώς το από που αγόρασα το κάθε αντίτυπο της βιβλιοθήκης μου άρχισα να το σημειώνω, μαζί με ημερομηνία και κόστος αγοράς βεβαίως, πολύ αργότερα και πάνω στο ίδιο το αντίτυπο. Μια πληροφορία που αμέλησα να ενσωματώσωv στην, κατά MS Access και πλέον και σε MS Excel, βάση δεδομένων των αντιτύπων μου που διατηρώ.
Ανάμεσα στα βιβλία που αγόρασα, από το πιο πάνω «εργαστηρι», ήταν και η συλλογή ποιημάτων «ΕΝΔΟΧΩΡΑ» του Ανδρέα Εμπειρίκου, το Σάββατο, 3 Απριλίου 1982.
Κατ’ εκείνη την περίοδο διατηρούσα τη συνήθεια να υπογραμμίζω, και γενικώς να επισημαίνω, κείμενα που με ενδιέφεραν χρησιμοποιώντας μάλιστα και χαρακάκι. Αποτύπωση αυτής μου της συνήθειας υπάρχει και στο αντίτυπό μου της πιο πάνω ποιητικής συλλογής.
Ήταν το Σεπτέμβριο του 2016 που σάρωσα (ή σκανάρισα) κάποιες απ’ αυτές τις υπογραμμισμένες σελίδες για την, πριν από πεντακόσιες εγγραφές, εγγραφή:
Ακολουθούν σκαναρισμένες σελίδες δεκαπέντε (15) και διακοσμημένες, ας πούμε, του στα χέρια μου της «Ενδοχώρας» αντιτύπου:
Να σημειωθεί το ποιητική αδεία, θέλω να πιστεύω, «εισδύουν μέσ’», στο ποίημα «ΤΟ ΡΗΜΑ ΑΓΝΑΝΤΕΥΩ».
Η εικόνα στην αρχή της εγγραφής είναι από την Πέμπτη, 25 Μαρτίου 1982 (έχουμε βγει από την εκκλησία και οδεύουμε προς τον χώρο της παρέλασης. . .).
Να είσαστε Καλά,
Να την ποίηση
Αντέχετε!
Ένα κλικ μακριά το δέκατο τραγούδι με ερμηνεύτρια την Βίκυ Μοσχολιού που ανεβάζω στο παρόν blog. “Η Βαλίτσα» [1980], σύνθεση των Γιώργου Μουζάκη, Γιώργου Γιαννακόπουλου:
Τετάρτη, 12 Μαρτίου. Κάθοδος στην Αθήνα. Για μία δουλειά και μία συνάντηση. Έκανα τη δουλειά. Περίσσεψε χρόνος. Τον ξόδεψα. Αρχικά στο “Music Corner”, Πανεπιστημίου 56. Μπήκα, βγήκα με χαρτοσακούλα μία. Εντός της το CD “Η ΑΛΕΞΙΑ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ τα Κλασικά». Μου αρέσει η φωνή τής Αλέξιας, μου αρέσει η ερμηνεία της.
Συνέχισα. Εμμανουήλ Μπενάκη. Στάθηκα στον αριθμό δεκαέξι ένθα, που έλεγαν και οι παλιοί, το κεντρικό βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Πατάκη. Εκεί, το είδα! Το μυθιστόρημα «Μπέρτα Ίσλα» του αγαπημένου μου Χαβιέρ Μαρίας. Καταχάρηκα! Έσπευσα. Το αγόρασα.
Το βιβλίο, με ISBN: 978-960-16-9786-4, αποτελεί έκδοση του Φεβρουαρίου 2025, αριθμεί εξακόσιες τριάντα (630 σελίδες) και τη μετάφραση υπογράφει η Χριστίνα Θεοδωροπούλου (η οποία έχει μεταφράσει και, το γνωστότερο, μυθιστόρημα τού Μαρίας «Ερωτοτροπίες»). Το κόστος του; 19,71 €.
Βεβαίως και το έχω διαβάσει! Στα Αγγλικά, σε μετάφραση της Margaret Jule Costa, τον Νοέμβριο / Δεκέμβριο του 2019. Αλλά . . . (και) στον Χαβιέρ Μαρίας αδυνατώ ν’ αντισταθώ. Στα Αγγλικά είτε στα Ελληνικά.
Το εν λόγω μυθιστόρημα αποτελεί το προτελευταίο μυθιστόρημα του συγγραφέα, που τόσο απροσδόκητα έφυγε από τη ζωή στις 11 Σεπτεμβρίου του 2022 (από πνευμονία που προκλήθηκε από τον Covid-19), και εκδόθηκε, στα Ισπανικά, το 2017.
Αντιγράφω, από το οπισθόφυλλο της Ελληνικής έκδοσης του βιβλίου:
Η Μπέρτα Ίσλα, ήδη από τα μαθητικά της χρόνια, στη Μαδρίτη του '60 και της δικτατορίας του Φράνκο, είχε αποφασίσει να παντρευτεί τον Τομ Νέβινσον, τον ωραίο, μισό Ισπανό μισό Άγγλο, συμμαθητή της με το απίστευτο ταλέντο στις γλώσσες. Αυτό το ταλέντο σε συνδυασμό με τις εξίσου εξαιρετικές μιμητικές ικανότητές του θα τραβήξει την προσοχή των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην Οξφόρδη. Ο Τομ θα προσπαθήσει να μην μπλέξει μαζί τους, ώσπου μια μέρα, μια «ηλίθια μέρα», θα κάνει το μοιραίο λάθος που θα καθορίσει τη ζωή και των δυο τους...
Το Μπέρτα Ίσλα είναι η ιστορία ενός ζευγαριού που δέθηκε από πολύ νωρίς για πάντα, με ορμή και αποφασιστικότητα, το χρονικό μιας σχέσης που, από δεκαετία σε δεκαετία, σημαδεύεται από μυστικά και ψέματα. Είναι επίσης μια ιστορία για ανθρώπους που, ενώ θέλουν να σώσουν τον κόσμο, βρίσκονται τελικά εξορισμένοι από αυτόν.
Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα ανατροπών από τον πολυβραβευμένο Ισπανό συγγραφέα. Μια ιστορία κατασκοπείας, για τις χαμένες ευκαιρίες, που ταυτόχρονα βάζει στο μικροσκόπιο έναν γάμο βασισμένο στην τέχνη της προσποίησης και της αποσιώπησης.
«Το Μπέρτα Ίσλα αφήνει πίσω του τα τετριμμένα μοτίβα του κατασκοπευτικού θρίλερ, ενώ διατηρεί την ποιότητα του σασπένς που συναντάμε στα καλύτερα βιβλία του είδους. Ο Μαρίας γράφει μια ιστορία που μας κάνει να εμβαθύνουμε σε μερικά από τα μεγαλύτερα, και άλυτα, θέματα της λογοτεχνίας, όπως είναι η γνώση και η αγάπη, η κατασκοπεία και οι συνέπειές της, η απώλεια και ο θάνατος». (The Irish Times)
«Όπως τα περισσότερα από τα μυθιστορήματα του Μαρίας, το Μπέρτα Ίσλα περιστρέφεται γύρω από ιδέες για αυτά που ξέρουμε και δε θέλουμε να τα ξέρουμε, για όσα δε γνωρίζουμε και ούτε μπορούμε να τα γνωρίζουμε και για τις αποχρώσεις και τις δυσκολίες της ουσιαστικής επικοινωνίας». (TLS)
«Μια συναρπαστική ιστορία που θέτει υπό ανελέητο έλεγχο τις έννοιες της αλήθειας και της ηθικής». (The Guardian)
Σημειώνω πως την Κυριακή, 1 Δεκεμβρίου 2019 ανέβασα, στον “oligistos”, την πιο κάτω εγγραφή:
Διαβάσματα [041] – Javier Marias
We can live in continual error, believing that we have a comprehensible, stable, graspable life only to find that everything is uncertain, murky, unmanageable, with no firm foundations; or a complete façade, as if we found ourselves in the theatre convinced we were in the real world, not realizing that the lights have gone down, the curtain has gone up and that we’re on stage, not in the audience, or on a cinema screen, unable to escape, trapped in a film and forced to repeat ourselves with each new showing, transformed into celluloid and incapable of changing the facts, the plot, the shots, the angle or the light, or the story that someone else has decided will always be the same.
Για τον Χαβιέρ Μαρίας και τα έργα του υπάρχουν αρκετές αναφορές στο παρόν ημερολόγιο. Ενδεικτικά αναφέρω την εγγραφή της Κυριακής, 11 Νοεμβρίου 2023, με τίτλο:
Επιτρέψτε μου, αρχικά, να υπενθυμίσω πως ο Μάρτιος, στις αρχές του, είναι μήνας γενεθλίων τριπλών. Για το παρόν ημερολόγιο (1/3 και 20 έτη ζωής), το αδελφό ημερολόγιο “oligistos” (6/3 και 17 έτη ζωής) και, τέλος, για το δημιουργό τους (2/3 και 70 έτη ζωής).
Ας έρθουμε όμως στο θέμα μας, τα Εξάρχεια. Περιοχή την οποία τις τελευταίες ημέρες είχα την ευκαιρία να διασχίσω, από την Πανεπιστημίου μέχρι το «Υγείας Μέλαθρον», Θερειανού 4-6, Αθήνα 114 73, σιμά στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Λοιπόν, στα Εξάρχεια περπάτησα και φωτογράφισα και μάλιστα με καινούργιο κινητό (Xiaomi 14T Pro με το οποίο αντικατέστησα το Huawei P20 Pro). Κάθε κινητό έχει και το δική του ανάλυση για τις φωτογραφίες. Έτσι από το 16:9 του Samsung S3 Neo, που αντικαταστάθηκε από το Huawei, πέρασα στο 18:9 του Huawei για να καταλήξω στο 20:9 του Xiaomi. Καλή καρδιά!
Πώς όμως ορίζεται η περιοχή των Εξαρχείων; Το έψαξα. Μπερδεμένα οικόπεδα! Κατά την Βικιπαίδεια:
Τα Εξάρχεια οριοθετούνται δυτικά από το ιστορικό συγκρότημα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και την οδό Ζαΐμη, νοτιοδυτικά από τις οδούς Σόλωνος και Μπόταση οι οποίες χωρίζουν τα Εξάρχεια από την περιοχή της Πλατείας Κάνιγγος και νοτιοανατολικά, από την οδό Χαριλάου Τρικούπη μέχρι το ύψος της οδού Καλλιδρομίου, η οποία χωρίζει τη συνοικία από τη Νεάπολη και τα Πευκάκια.[2][3] Τα Εξάρχεια οριοθετούνται βόρεια από την οδό Δεληγιάννη, που τα χωρίζει από τη συνοικία Μουσείο.
Κατά το Google Maps η περιοχή των Εξαρχείων ορίζεται από τις οδούς Σόλωνος, Καποδιστρίου, Πατησίων, Λεωφόρου Αλεξάνδρας και Ιπποκράτους με έκταση σαφώς μεγαλύτερη από την, ακαταλαβίστικη, της Βικιπαίδειας.
Περπάτησα, λοιπόν, στα Εξάρχεια και χόρτασε η ματιά μου βρομιά και κακόγουστες μουτζούρες. Μια καταμαγαρισμένη περιοχή με κατοχυρωμένη πλέον, ήτοι κλασική, ασχήμια! Δεν γνωρίζω για εσάς αλλά εμένα σφίγγεται η καρδιά μου να περπατώ, σε άδειους συνήθως δρόμους, και να βλέπω όλα αυτές τις παρδαλές μουτζούρες σε τοίχους, παράθυρα, εισόδους, παντού! Ν’ αντικρίζω μια εικόνα εγκατάλειψης και κατάντιας.
Θυμίζω πως πριν περίπου δέκα χρόνια, την Τετάρτη, 18 Νοεμβρίου 2015, είχα ανεβάσει την σχετική εγγραφή:
Σε αυτήν υπάρχουν όχι δέκα ή είκοσι αλλά εβδομήντα επτά φωτογραφίες της συγκεκριμένης περιοχής οι οποίες και δικαιολογούν, θαρρώ, την παράφραση του ονόματός της.
Στην παρούσα εγγραφή θα είμαι, σχετικά, ολιγαρκής μιας και θα ανεβάσω μόλις τριάντα πέντε φωτογραφίες. Υποδιπλασιασμός!
Να είσαστε Καλά,
Να περπατάτε,
Να φωτογραφίζετε,
Να χαίρεστε!
Ένα κλικ μακριά ο Bo Walton στη σύνθεση του John David “Only A Dream” [2013]:
