0809. Στο Λεωφορείο και το Metro

Μέτριου αναστήματος, περίπου 45 ετών με μαλλί που έχει αρχίσει και γκριζάρει και γένια τριών – τεσσάρων ημερών, λεπτοκαμωμένος. Συνταξιδεύουμε, πολλές φορές, προς το κέντρο της Αθήνας πρώτα με το λεωφορείο και στη συνέχεια με το  metro.

Κρατά ένα σακίδιο πλάτης και έχει, μονίμως, ένα βιβλίο ανά χείρας. Συνήθως βρίσκεται στο οπτικό μου πεδίο (σήμερα στο διπλανό, του λεωφορείου, κάθισμα). Με το που θα καθίσει, λοιπόν, ή και όρθιος ακόμη, βυθίζεται στο διάβασμα. Τον θυμάμαι με ένα σωρό βιβλία. Βιβλία για σκάκι και, θα έλεγα, επιστημονικά (Γεωμετρίας, Μηχανικής, τέτοια).

Αυτές τις μέρες διαβάζει ένα σχετικά ογκώδες βιβλίο μαθηματικών. Ένα βιβλίο τίγκα στο ολοκλήρωμα και τις σειρές. Δεν μπόρεσα να δω τον τίτλο του. Διέκρινα όμως ότι δεν είναι στα Ελληνικά, τα Αγγλικά ή τα Ρωσικά. Ίσως είναι στα Πολωνικά ή τα σέρβικα.

Κάθισε δίπλα μου, άνοιξε το βιβλίο, έψαξε λίγο τη σελίδα που ήθελε και βυθίστηκε! Ούτε σελιδοδείκτης, ούτε ένα τόσο δα μολυβάκι να σημειώσει το κάτι τις του! Πώς μπορεί; Κάποιες φορές έτρεξε με το δάχτυλο κάποιες αράδες. Κάποιες άλλες γύρισε τέσσερεις – πέντε σελίδες πίσω και σύγκρινε, υποθέτω, παραστάσεις. Στον κόσμο του!

Κατεβήκαμε. Επιβιβαστήκαμε στον συρμό του metro. Συνέχισε, βαθυστόχαστος, το διάβασμά του.

Δεν γνωρίζω πώς και γιατί αλλά η περίπτωσή του μου θύμισε ένα συντομότατο αφήγημα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Ένα αφήγημα όπου ο πρωταγωνιστής κλέβει βιβλία για να αποδειχθεί, τελικώς, ότι είναι τυφλός και, φυσικά, αδυνατεί να τα διαβάσει!

Μου μπήκε, έτσι, η ιδέα ότι ο φίλος μας “το παίζει”! Πηγαινοφέρνει βιβλία, εικονικά βυθίζεται σε αυτά και χτίζει ένα ψευτοπροφίλ. Διάβολε! Πώς κανείς μπορεί να διαβάζει βαριά μαθηματικά στις εξήμιση το πρωί δίχως ούτε ένα μολυβάκι; Δεν ισχυρίζομαι ότι ο γκριζομάλλης μας είναι “απατεώνας”, καταθέτω συνειρμούς και σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου.

Να είναι Καλά ο άνθρωπος, να βυθίζεται στα βιβλία του, να μελετά και να χαίρεται και οι άλλοι, εμείς, ας αναρωτιούντε κι ας λένε.

Υ.Γ. Το πιο πάνω κείμενο το έγραψα στην Τ47. Εδώ, στην Α29, έχω στα χέρια μου τον τόμο “Χόρχε Λουίς Μπόρχες – ΑΠΑΝΤΑ ΠΕΖΑ” των Εκδόσεων Ελληνικά Γράμματα (Αθήνα 2005). Ατυχώς, ξεφυλλίζοντάς τον, δεν μπόρεσα να εντοπίσω το κείμενο του Μπόρχες στο οποίο κάνω αναφορά. Αν κάποιος ευγενικός αναγνώστης, άντρας ή γυναίκα, έχει καμιά καλή ιδέα για το ζήτημα αυτό θα του ήμουν υπόχρεος αν την μοιραζόταν μαζί μου. . .

Ένα κλικ μακριά: Herb Alpert & the Tijuana Brass και “The Work Song” σε Video του 1966:

29/03/2012

0808. Σε άλλη Διάσταση;

Ένα κουτί ήτανε. Ένα κουτί από λουκούμια. Και εντός του κάποιες φωτογραφίες και κάποια αρνητικά. Έγχρωμα αρνητικά σε χάρτινες θήκες και ασπρόμαυρα σε ρολό τυλιγμένα σε χαρτί ή στις πλαστικές αρχικές τους θήκες. Το κουτί το είχα εδώ, στο υπόγειο της Τ47, μέχρι και πριν δύο μήνες, περίπου. Σκανάρισα φωτογραφίες, έγχρωμα αρνητικά κα κάποια κομμάτια ασπρόμαυρων. Το ότι τα ασπρόμαυρα αρνητικά ήταν σε ρολό δεν βόλευε καθόλου στο σκανάρισμα με τον EPSON V350 PHOTO που διαθέτω. Σκέφτηκα, λοιπόν, να τα ισιώσω. Προμηθεύτηκα, πριν από λίγες μέρες, δέκα φύλλα, από ριζόχαρτο, αποθήκευσης αρνητικών και . . . αναζήτησα το κουτί από λουκούμια. Και εδώ άρχισε η περιπέτειά μου! Θυμόμουνα ότι το κουτί, μετά τα σχετικά σκαναρίσματα, το είχα αποσύρει. Το ερώτημα, πλέον, ήταν: πού; Έφαγα, όχι τον τόπο, αλλά, τους τόπους! Το υπόγειο και το ισόγειο της Τ47 και τον δεύτερο όροφο της Α29. Ντουλάπες, ντουλάπια, βιβλιοθήκες, γραφεία, συρτάρια. Τίποτα! Πουθενά το λουκουμόκουτο. Εξαφανισμένο! Έχω ψάξει πλέον κάθε πιθανό και απίθανο σημείο και το αποτέλεσμα πάντοτε το ίδιο. Πουθενά! Το κουτί έχει εξαφανιστεί. Και σκέφτομαι και λέω: Ορέ λες να πέρασε σε άλλη διάσταση, να μου κρύφτηκε, να εξαφανίστηκε στα χάη; Μου έχει μείνει η απορία και τα δέκα φύλλα από ριζόχαρτο. Και ψάχνω. Εξακολουθώ να ψάχνω. Γνωρίζω. Κάποια στιγμή θα το βρω, απρόσμενα, μπροστά μου. Σε ένα σημείο πιθανό ή απίθανο. Μέχρι τότε υιοθετώ την εκδοχή ότι το καλό μου, το παιχνιδιάρικο, πέρασε σε άλλη διάσταση και κάνει τα δικά του! Όταν, και αν, το βρω θα σας ενημερώσω. . .

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά!    

Ένα κλικ μακριά: Smokie - “If You Think You Know How To Love Me”. 

25/03/2012

0807. Πως Ωνομάσθη και . . . Άλλες Φωτογραφίες

Σ’ ένα λευκό φάκελο εκατόν τέσσερεις φωτογραφίες ταξίδεψαν από τα Λημνιά, στη Βολισσό της Χίου, για να φτάσουν στα χέρια μου. Εκατόν τρεις ασπρόμαυρες. Μία έγχρωμη. Σε διάφορα μεγέθη. Φωτογραφίες από τα παλιά. Από τη δεκαετία του 40 και ακόμα παλαιότερες. Απεικονίζουν συγγενείς. Παππούδες, γιαγιάδες, γονείς, αδέλφια, θείους, θείες, εξαδέλφια. Ανάμεσα τους και τρεις – τέσσερεις δικές μου τις οποίες δεν είχα στην κατοχή μου.

Όλα ξεκίνησαν από τις διακοπές – προσκύνημα στα πατρογονικά εδάφη το καλοκαίρι του 2011. Οι φωτογραφίες ήταν στην κατοχή της αγαπημένης εξαδέλφης ΜΑ. Την παρακάλεσα να τις μεταφέρει στην Αθήνα για να μπορέσω να τις “σκανάρω”. Το έπραξε. Στα χέρια μου τις πήρα την Κυριακή, 11 Μαρτίου 2011. Τις έφερα εδώ, στο υπόγειο της Τ47, και τις “σκανάρισα” μεγεθύνοντας τες ταυτοχρόνως κατά τέσσερεις έως έξι φορές ανάλογα με το μέγεθος τους.

Τις σκανάρισα και βάλθηκα να τις αποκαταστήσω. Όπως και όσο μπορούσα. Χρησιμοποιώ, για πρώτη φορά, το δωρεάν πρόγραμμα “FastStone Image Viewer” και τη δυνατότητα “Clone and Heal” που παρέχει. Για τα δύσκολα, στο μέτρο των δυνατοτήτων μου πάντοτε, επιστρατεύω το Photoshop. 

Είναι μια εργασία που, δεν θα κουραστώ να το γράφω, με ευχαριστεί. Αποκατάσταση, κυριολεκτικά, σε επίπεδο εικονοστοιχείου (pixel). Ώρες ολόκληρες να προσπαθώ να διώξω τα σημάδια της φθοράς που φέρνει ο χρόνος στο φωτογραφικό χαρτί (και όχι μόνο). Η ευχαρίστησή μου όταν το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό και τα απεικονιζόμενα πρόσωπα, κυρίως, απαλλάσσονται από κηλίδες και κιτρινίλες.

Τελευταία, και με προτροπή της Βα. η οποία προτιμά τις φωτογραφίες στην αρχική τους μορφή, κρατάω και την αρχική εικόνα. Μια σύγκριση αρχικής και αποκαταστημένης εικόνας δείχνει ευθύς το βαθμό στον οποίο υπήρξε αποκατάσταση και ταυτοχρόνως το κατά πόσο το εγχείρημα ήταν επιτυχημένο ή όχι.

Δεν είναι μόνον οι εκατόν τέσσερεις φωτογραφίες “της Πανδώρας”, όπως τις ονόμασα, είναι και άλλες πολύ περισσότερες που έχω στην κατοχή μου. Φωτογραφίες τις οποίες είτε σκανάρω για πρώτη φορά είτε για δεύτερη, ή και τρίτη μερικές φορές, για να τις σώσω σε μεγαλύτερο μέγεθος ή / και καλύτερη ποιότητα μιας και σε τέτοιες διαδικασίες έχω μπει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Το μόνο σίγουρο, λοιπόν, ότι δεν πρόκειται να, για χρόνο ικανό, πλήξω. . .

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά και . . . σκεφτείτε:

Μήπως ήρθε η στιγμή να ξεθάψετε εκείνες τις ξεχασμένες φωτογραφίες, από ντουλάπια, συρτάρια, υπόγεια, και να κάνετε κάτι για να σώσετε, απεικονιζόμενα, πρόσωπα και τόπους;

Αγαπημένος Νίκος Ξυδάκης, που εχθές είχε τα γενέθλιά του, και “Ο Γιος Του Ανέμου”, σε στίχους Γιώργου Ανδρέου, με την Ελευθερία Αρβανιτάκη από το άλμπουμ του συνθέτη “Βενετσιάνα”, του 1992: 

Να τον έχει ο Θεός Καλά να μας χαρίζει τη δροσιά της μουσικής του.

18/03/2012

0806. Μάρτιος Μήνας Γενεθλίων

Βρισκόμαστε ήδη στην 6^η του Μαρτίου μέρα. Σαν σήμερα, το 2008, ξεκίνησα το “άλλο” μου e-ημερολόγιο. Ένα e-ημερολόγιο ειδικού, θα έλεγα, σκοπού. Ένα ημερολόγιο μινιμαλιστικών εγγραφών που δημιουργήθηκε για να (μου) δώσει τη χαρά τόσο της άμεσης κατάθεσης σκέψεων όσο και της δημιουργίας τροχιοδεικτικών  εγγραφών έκφρασης αισθημάτων και συναισθημάτων κυρίως για την πορεία μιας συγκεκριμένης σχέσης. Αριθμεί ήδη 283 εγγραφές και βρίσκεται σε οριακό σημείο. Συγκεκριμένες δυσκολίες στην εξέλιξη της σχέσης για την οποία δημιουργήθηκε επηρεάζουν σαφέστατα την ύπαρξή του. Παραμένει, ωστόσο, πάντοτε ελκυστική η προοπτική του να γνωστοποιήσω το περιεχόμενό του “στην απέναντι όχθη”. Μια προοπτική που θα ήταν εξαιρετικά ισχυρότερη, αγγίζοντας τη βεβαιότητα, αν υπήρχε βάσιμη πιθανότητα η απέναντι στοιχειωδώς, έστω, να κατανοήσει τα του συγκεκριμένου ημερολογίου. . . 

Τα δεύτερα γενέθλια είναι αυτά του συγγραφέα. Πενήντα επτά περιστροφές, γύρω από την πύρινη του ήλιου σφαίρα, που συμπληρώθηκαν στις 2 Μαρτίου και, μιας και δεν ζαλιστήκαμε και δεν ζαλιζόμαστε, συνεχίζουμε!

Τα τρίτα γενέθλια είναι του παρόντος e-ημερολογίου και αν είχαμε και τη σχετική τούρτα θα έπρεπε να τις βάλουμε και επτά κεράκια μιας και ξεκίνησε τη ζωή του την 1/3/2005. Οχτακόσιες έξη, με την παρούσα, εγγραφές και συνεχίζουμε.

Τριπλά γενέθλια, λοιπόν, μέσα στις έξη πρώτες ημέρες του Μαρτίου και ο Θεός να βάλει το χέρι του για τη συνέχεια! Γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι κι εγώ . . . ομοίως!

Ένα κλικ μακριά και “Η Αγάπη Αργεί”, σε στίχους Όλγας Βλαχοπούλου και μουσική Τρύφωνα Κουτσουρέλη, με την Ελεονώρα Ζουγανέλη.

06/03/2012