Κυριακή 26 Ιουλίου 2015

1024. Δεκατρία, Ακριβώς, Έτη Πριν


Έτος 2002. Παρασκευή, 26 Ιουλίου συγκεκριμένα. Στην εικοστή όγδοη σελίδα του δέκατου τρίτου τετραδίου – ημερολογίου, στην εγγραφή με αριθμό 1063, διαβάζω το που έγραψα:
. . .
Περνώ δύσκολα, σπαταλώ άδικα την άδειά μου. Προσμένω πράγματα – θαύματα που δε θα γίνουν ποτέ. Και όπως πάντα υπομονεύω. Μέχρι πότε; Μα μέχρι να σκάσω!

Δεκατρία έτη, ακριβώς, από εκείνη την Παρασκευή βρίσκομαι πάλι σε κανονική άδεια και μοιάζει τίποτα να μην έχει, επί της ουσίας, αλλάξει. Έχω, λοιπόν, πειστεί! Δικό μου το σφάλμα (και η ατυχία;).

Ευτυχώς που, παρόλα αυτά, νιώθω ότι ακόμα δεν έχω σκάσει! Κάτι είναι και αυτό θαρρώ. . .


Ένα κλικ μακριά η Φωτεινή Βελεσιώτου τραγουδά “Χαϊδεμένο, σε μουσική Μίνου Μάτσα και στίχους Ελένης Φωτάκη, από το εξαιρετικό άλμπουμ Είδα Του Τρελού Τα Κλάματα:

26/7/2015

Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

1023. Αθήνα: Μια Μαγαρισμένη Πόλη

Έχω την τύχη, ή την ατυχία, το γραφείο μου να βρίσκεται στην περιοχή της Ομόνοιας. Ζω έτσι, αναγκαστικά, τον παλμό του κέντρου της πόλης. Δεν είναι ό,τι το καλύτερο. Εγκατάλειψη, βρομιά, ασυδοσία. Ο κάθε κοπρίτης μπορεί να μαγαρίζει όπου, όπως και όσο γουστάρει. Μπορεί να μουτζουρώσει όποια επιφάνεια του κατεβεί στην γκλάβα. Να κολλήσει την αφίσα του όπου του ‘ρθει. Να γράψει τη μπούρδα του όπου φτάνει το χέρι ή η σκάλα του. Να οδηγήσει την κωλομηχανή ή το κωλομηχανάκι του παραβιάζοντας και κουρελιάζοντας τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας στο σύνολό του. Να αφήσει το αμάξι του πάνω στις, σβησμένες πια, διαγραμμίσεις των διαβάσεων των πεζών μπροστά στα φανάρια κυκλοφορίας.  Δεν μιλάει κανείς. Ο καθένας όπως βολεύεται και όπως έμαθε από το σπίτι του, αν έχει. Ένα χάος. Μια ασχήμια, ένας καθημερινός βιασμός του οπτικού νεύρου, όπως έγραψα. Ένας πληθυσμός που έχει ξεσαλώσει, έχει χαζέψει, δεν γνωρίζει που πατά και που πηγαίνει. Ένας πληθυσμός που έχει εθιστεί στην παράβαση, στην παρανομία, στην απόκλιση. Ένας πληθυσμός φιλότιμων, εδώ γελάνε, Ελλήνων που έχει εθιστεί στην ατιμωρησία και στο κουρέλιασμα κανόνων, διατάξεων και νόμων. Ένας πληθυσμός που απαιτεί από την, εκάστοτε, κυβέρνηση να πράξει το σωστό και να τον σώσει ενός αυτός παραβαίνει, μαγαρίζει, αδιαφορεί. Ένας πληθυσμός γεμάτος εξυπνάκηδες που γνωρίζουν το σωστό απέξω και ανακατωτά αλλά θεωρεί ότι οι κανόνες είναι για τους άλλους και μόνο. Ένας πληθυσμός που αυτοθαυμάζεται για ποιότητες, όπως το φιλότιμο (το οποίο, προφανώς, ως λέξη, δεν υπάρχει σε καμία άλλη της γης γλώσσα), που τον έπεισαν πως κατέχει αλλά δυσκολεύεται να βρει το παραμικρό ψήγμα τους. Ένας πληθυσμός από πονηρούληδες καραγκιόζηδες που έχει εθιστεί να περιμένει το σωστό από τους άλλους και αυτός να αποτελεί την εξαίρεση, να παραβιάζει, να παραβαίνει, να αδιαφορεί. Για τα δεινά του φταίνε κυρίως οι κακοί και οι ζηλιάρηδες ξένοι. Αυτός, αν φταίει, κάτι λίγο. Και πορεύεται και πάει. Παραβιάζοντας, καταστρατηγώντας, μαγαρίζοντας.

Ο Θεός να βάλει το χέρι του! 















































Ένα κλικ μακριά ο Λάκης Παπαδόπουλος τραγουδά το Γατόνι, σε μουσική δική του και στίχους του Παντελή Αμπαζή, από τον τελευταίο δίσκο του Λάκη Παπαδόπουλου Παιχνίδια Αγάπης":


21/07/2015

Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

1022. “Σκηνές από το Βίο του Ματίας Αλμοσίνο”

Μετά τις 1469 σελίδες του βιβλίου   Αδελφοί Καραμάζοφτου Φίοντορ Ντοστογιέφσκι ακολούθησαν οι 780 του βιβλίου Σκηνές από το Βίο του Ματίας Αλμοσίνο του Ισίδωρου Ζουργού.

Ξεκίνησα να το διαβάζω το απογευματάκι της Κυριακής, 14 Ιουνίου 2015 και ολοκλήρωσα την ανάγνωσή του την Παρασκευή, 26 Ιουνίου 2015, το απογευματάκι και πάλι. Το αντίτυπο του βιβλίου, των εκδόσεων Πατάκης (ISBN:978-960-16-5441-6) το είχα προμηθευτεί από τον Ποθητό, της Πλατείας Κάνιγγος, την Πέμπτη, 28 Αυγούστου 2014 με κόστος 16 €.

Το βιβλίο ανήκει στα ευπώλητα και με μια σχετική αναζήτηση στο διαδίκτυο μπορείτε να αντλήσετε πλήθος πληροφοριών για αυτό και τον συγγραφέα του. Σε ότι αφορά την δική μου εμπειρία από την ανάγνωσή του αυτή υπήρξε εξαιρετικά θετική. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για ένα μεγάλο βιβλίο. Ένα βιβλίο που δεν θα μπορούσαν να το γράψουν πολλοί.

Ένα βιβλίο με πλήθος λεπτομερειών για την εποχή και τους τόπους όπου εκτυλίσσεται η δράση του. Ένα βιβλίο που προϋποθέτει τη μελέτη πολλών άλλων βιβλίων με ποικίλη θεματογραφία προκειμένου να περιγραφούν σωστά τόποι, πόλεις, διαδρομές, χαρακτήρες και ιστορικά γεγονότα. Οι παρατιθέμενες τρεισήμισι σελίδες βιβλιογραφίας (ή ΠΗΓΕΣ – ΟΦΕΙΛΕΣ, κατά το συγγραφέα) είναι ενδεικτικές του κόπου που κατέβαλε ο συγγραφέας.

Παρόλα αυτά βρήκα, διαβάζοντας, και σημεία που με έκαναν να απορήσω και να συλλογιστώ το τι να θέλει άραγε να πει ο ποιητής;. Κάποια από αυτά τα υπογράμμισα και με ένα ω!”, στης σελίδας το περιθώριο, τα στόλισα. Α! κάτι ακόμα που με ενόχλησε ήταν το καινούριος αντί για καινούργιος (π.χ. στην προτελευταία γραμμή της σελίδας 294).

Παραθέτω, ως συνήθως, κάποια από τα σημεία που, με το Faber μολυβάκι μου, υπογράμμισα:

·      «Αυτός ήρθε και με βρήκε. Θεός είναι ο άλλος άνθρωπος, ο κάθε άλλος. Αν δεν του απλώσεις το χέρι, έρχεται και σε βρίσκει ο διάβολος» (σελ. 25)
·      . . . μια ανυπομονησία στα πλατύγυρα καπέλα. . . (σελ. 27) ω!
·      Νιώθεις τότε πως τα μάτια Του (του Γιαχβέ), που νομοθετούν όλα τα ανθρώπινα, διασπούν την απειροδυναμία Του και δίχως καν ηλιόφως χαμογελούν αργόσχολα και χαίρονται. (σελ. 28) ω!
·      Από το απόγευμα ζούσε μέσα σε ένα πνίγος (σελ. 64)
·      Τα καπέλα είναι οι βρώμικες φωλιές των λογισμών. . . (σελ. 71)
·      Ρούφηξαν τα δέντρα, τα χωράφια, και οι τάφοι ακόμα, κι έφτασαν οι λιωμένες νιφάδες ως τη στέγνια του κάτω κόσμου. (σελ. 91)
·      . . . μ’ ένα περήφανο χηνόφτερο. . . )(σελ. 191) ω!
·      «Μπρος!» ξανάπε δυνατά, κι ένα φλέμα κατέφθασε στο στόμα του. (σελ. 274)
·      . . . τη στύση ενός βλέμματος σ’ ένα τολμηρό ντεκολτέ. (σελ. 291)
·      «Αν έρθει η ώρα να μαλώσεις με κάποιον, να τον βρίσεις ή να δαρθείς μαζί του, μάθε πρώτα ποιος είναι και τι φίλους έχει». (σελ. 365)
·      «Αυτό είναι η κόλαση αφέντη· δύο άνθρωποι μαλωμένοι μες στο σκοτάδι. Το γράφουν τα βιβλία σου αυτό;» (σελ. 552)
·      Οι πόλεις της ομίχλης είναι σκαθάρια μες στο γάλα . . . (σελ. 566)
·      Ο Ματίας ξερόβηξε για να βρει τις αρμονικές της φωνής του. (σελ 583)
·      Τα ψηλά παράθυρα της σάλας υπέβαλλαν το γκρι του χειμωνιάτικου απογεύματος. (σελ. 592) ω!

Ένα κλικ μακριά ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδά Μικρά Μπαλκόνια, σε μουσική Λάκη Παπαδόπουλου και στίχους της Sunny Μπαλτζή, από τον τελευταίο δίσκο του Λάκη Παπαδόπουλου Παιχνίδια Αγάπης:


19/07/2015