Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

0828. Τώρα Που


Τώρα που η διαδικασία ξεκίνησε και όλα έχουν πάρει το δρόμο τους. Που πρέπει, σε σύντομο χρονικό διάστημα, να ληφθούν σημαντικές αποφάσεις. Που πρέπει να αποκτηθούν καινούργιες δεξιότητες. Που αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο - που θα αλλάξει  ο τρόπος που σε βλέπει ο κόσμος. Που πρέπει να αποφασίσεις τι θα κρατήσεις, τι θα πετάξεις. Που λεπτομέρειες πολλές πρέπει να ταξινομηθούν και να αξιολογηθούν για να υπάρξει συντονισμός και να δρομολογηθούν διαδικασίες. Τώρα που βρίσκεσαι να εξετάζεις την πορεία της μέχρι εδώ ζωής σου. Να κάνεις σχέδια για τη συνέχεια της. Που θεωρίες εφαρμόζονται στην πράξη. Που μετράς τις δυνάμεις και τις δυνατότητες σου. Την πιο δύσκολη εποχή για τέτοιου είδους αποφάσεις και κινήσεις. Τώρα που ακόμα και η ελπίδα δυσκολεύεται να σηκώσει κεφάλι. Τώρα! Είναι η στιγμή να πατήσεις γερά και να προσπαθήσεις για το του Μάρκου Αυρήλιου:

-  Τήρησον ουν σεαυτόν απλούν, αγαθόν, ακέραιον, σεμνόν, άκομψον, του δικαίου φίλον, θεοσεβή, ευμενή, φιλόστοργον, ερρωμένον προς τα πρέποντα έργα.

Η . . . φιλοσοφία βοηθός!

Καλό Σεπτέμβριο!

Από το εξαιρετικό διπλό “Dantis Hits” (sic) του Χρήστου Δάντη, βεβαίως, και με ένα (αριστερό) κλικ, μπορείτε να ακούσετε το: “Κομμάτια”, σε μουσική Χρήστου Δάντη και στίχους Σάββα Αξιώτη.



31/08/2012

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

0827. Στους “Φακίρηδες”

Όταν, σήμερα, φτάσαμε στους “Φακίρηδες”, όμως ονομάζω την μικρή παραλία στο Καβούρι όπου κολυμπάμε, λίγο πριν τις οκτώ και μισή, βρισκόταν ήδη εκεί. Ο μισός μέσα στο νερό, δροσιζότανε. Ασπρόμαυρος, κάτισχνος με χαρακτηριστικά, θα έλεγα, λεπτά, ευγενικά, “σοφιστικέ”. Ράτσας. Αποθέσαμε και βουτήξαμε. Μέσα από τη θάλασσα τον έβλεπα να τριγυρνά στην παραλία. Με περισσή διακριτικότητα περιφερότανε ανάμεσα σε πετσέτες και ομπρέλες. Κολυμπούσαμε. Η Μ. βγήκε πρώτη. Την είδα που προσπαθούσε να τον προσεγγίσει. Ήταν υπερήφανος και τρομαγμένος. Έμοιαζε να δυσκολεύεται να πιστέψει ότι το χέρι που του απλωνότανε δεν ήταν για να τον χτυπήσει. Με τα πολλά πήρε το πρώτο μπισκότο που του πέταξε η Μ. Ακολούθησαν και άλλα. Όταν βγήκα από το νερό τον βρήκα στο ενάμιση μέτρο από την Μ. η οποία εξακολουθούσε να του πετά μπισκότα. Δεν ήταν ότι το καλύτερο αλλά η Μ. δεν είχε κάτι άλλο. Ξάπλωσα στην πετσέτα μου. Με κοίταζε ανήσυχος. Του είχα, προφανώς, χαλάσει την ατμόσφαιρα. Έτρωγε τα μπισκότα του και με παρακολουθούσε. Κάποια στιγμή εκδηλώθηκε! Άρχισε να με γαβγίζει. Όταν του πρόσφερα το μισό μου κουλούρι με ζαμπόν και τυρί φιλαδέλφεια με κοίταξε με διαφορετική ματιά. Του είχα προσφέρει κάτι καλύτερο από μπισκότα με ζάχαρη. Βγήκε και η Δ. και ο φίλος μας έφαγε και κουλουράκι σκέτο. Με περισσή αξιοπρέπεια έσκυβε και μάζευε με τη γλώσσα ότι του πετούσαμε. Μια κυρία παρουσιάστηκε με ένα αδειανό κεσεδάκι γιαουρτιού και έτσι μπορέσαμε και του δώσαμε και λίγο νεράκι. Κάποιοι, ευτυχώς οι λιγότεροι, τον κοιτούσαν με μισό μάτι, άλλοι προσπαθούσαν να του πιάσουν κουβέντα. Ακούστηκαν, βεβαίως, και μερικά “ξου”. Πήρα τη μηχανή που η Δ. χρησιμοποιεί για τις υποβρύχιες φωτογραφίσεις της και τον φωτογράφισα. Με τα πολλά και αφού μια πέτρα, από το πουθενά, εκτοξεύτηκε εναντίον του ο φίλος μας αποχώρησε. Ήταν η ξεχωριστή νότα του πρωινού μας. Αξιοπρεπής, κάτισχνος και προφανώς, κακοποιημένος και εγκαταλελειμμένος. Είχε ο φουκαράς περάσει και καλύτερες εποχές μα τώρα ήρθαν τα δύσκολα. Γι’ αυτόν και για όλους τους κάτοικους της χώρας. Το παλεύει, όμως. Με αξιοπρέπεια και ηρεμία. Σήμερα βρέθηκαν μπισκοτάκια και κουλουράκια. Αύριο, ποιος γνωρίζει;
Να είσαστε όλες και όλοι Καλά! Καλή Εβδομάδα!


Και ποιο τραγούδι ταιριάζει στην περίπτωσή του; Ιδού η απορία!
Ένα κλικ μακριά: “Me And You And A Dog Named Boo” από τους Lobo:


 19/08/2012

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

0825. Καραγκιοζιλίκια


Με τη μία χερούκλα κόβουν. Με την άλλη αρπάζουν. Από όπου μπορούν. Όσο μπορούν. Το άλλοθι τους; “Δεν θα θιγούν χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι!”. Το λένε και γεμίζει το στόμα τους! Θεωρούν ότι κάνουν κατόρθωμα μέγα. Όλοι οι άλλοι, μισθωτοί και συνταξιούχοι, είναι, για τα μούτρα τους, κάτι μεταξύ απατεώνων, χαραμοφάηδων, λαμόγιων και θεοτούμπηδων. Οι φοροφυγάδες μια ζωή στο απυρόβλητο. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι περισσότεροι από όσοι χρειάζονται, λένε κάτι με γραβάτες κύριοι, αλλά το κράτος, αυτό που λέμε κράτος στην Ελλάδα, τέλος πάντων, δεν λειτουργεί. Παράδειγμα; Μόλις τώρα καταφέρανε, με τα πολλά, να μας στείλουν το ΕΤΑΚ του 2009 μπας και μαζέψουνε κανένα ευρουλάκι και βουλώσουν κανένα στόμα υπαλληλίσκου της τρόικας. Από την άλλη, όμως, κλαψουρίζουν για το χάλι του κρατικού μηχανισμού που είναι σαφέστατα δημιούργημά τους.  Αλλά ας ξαναγυρίζουμε σε μισθωτούς και συνταξιούχους. Όλοι αυτοί, λοιπόν, που τολμούν να αμείβονται για την εργασία, που πρόσφεραν ή προσφέρουν, και οι αμοιβές τους, για να μη ξεχνιόμαστε, καταγράφονται, με ποσά πάνω από αυτά που ορίζουν το όριο της πείνας είναι καταδικαστέοι. Πως τολμούν! Ότι περισσεύει οι σοφοί κυβερνώντες το κόβουν. Σοσιαλισμός του κώλου. Όλοι ίσοι στην εξαθλίωση. Μέχρι όλοι οι Έλληνες να γίνουν χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι δίχως αξιοπρέπεια, δίχως όνειρα, δίχως ζωή. Διότι το γκουβέρνο δεν έχει, δε βγαίνει! Χρόνια πολλά αντεθνικής και εγκληματικής διαχείρισης των οικονομικών και του κράτους από, εκλεγμένους ή μη, γραβατάκηδες, ακαμάτηδες, ανίκανους, τενεκέδες και εαυτούληδες, και τώρα ζητάνε τα ρέστα από τα θύματα. Τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Τους κουνάνε το δάχτυλο. Τους υποχρεώνουν να σώσουν, με το έτσι θέλω τους,  το σάπιο σύστημα που δημιούργησαν και υπηρέτησαν. Η εύκολη λύση. Μια ζωή στη χώρα αυτή άλλοι τρώνε και άλλοι πληρώνουν. Τα αστροπελέκια της εξουσίας έχουν γίνει εξπέρ στη διαίρεση και την αφαίρεση, έχουν ξευτιλίσει τα οικονομικά μαθηματικά. Δεν έχει σημασία τι εισφορές έδινες μια ζωή για τη σύνταξη και το εφάπαξ σου. Όχι! Σημασία έχει τι ψίχουλα περισσεύουν στα κρατικά ταμεία. Από αυτά θα βολευτείς ελληνάκο και να είσαι και ευχαριστημένος. Γιατί έχεις μια δημοκρατικά εκλεγμένη τριαξονική κυβερνησάρα προσανατολισμένη στην “ανάπτυξη”, και εδώ γελάνε, και είσαι και στο ευρώ. Όχι παίζουμε! Ο φασισμός των οριζόντιων περικοπών και ο ίσος ή και μεγαλύτερος της “αναδρομικής ισχύος”. Η διαστροφή στην πράξη. Η αποθέωση της κρατικής αδικίας, ο εξευτελισμός του περί δικαίου αισθήματος. Όλοι ίσοι στην εξαθλίωση. Τι πάει να πει εργάτης και τι πάει να πει Διευθυντής; Τι διαφορά έχει να διαχειρίζεσαι πενταροδεκάρες από το να διαχειρίζεσαι εκατομμύρια; Τι πάει να πει σπούδασα; Τι πάει να πει υπηρετώ επί τριάντα χρόνια; Όλοι άνθρωποι είμαστε. Όλοι ίσοι. Πάρε λοιπόν, τις πενταροδεκάρες σου και βούλωσέ το. Δεν έχουμε, δεν βγαίνουμε. Κόψτε. Κόψτε. Κόψτε. Αναδρομικά, οριζοντίως, καθέτως και πλαγίως. Να δώσουμε τα χρωστούμενα, να αποκτήσουμε και πάλι “πρόσωπο” σαν κράτος. Ελληνίδες και Έλληνες και κυρίως οι νέοι δεν έχουν καμιά ανάγκη. Εξάλλου τόση σοσιαλιστική εκπαίδευση περί λιτότητας και μαγικών οικονομικών μαθηματικών τους έχουν κάνει. Δεν έχει την παραμικρή σημασία τι σπούδασες, πόσο δούλεψες, τι εισφορές σου παρακράτησαν και τις έφαγαν. Το μόνο που έχει σημασία, μερμηγκάκι Έλληνα, είναι τα ψιχουλάκια των κρατικών ταμείων. Από αυτά έχεις λαμβάνειν και να είσαι και ευχαριστημένος!

Μήπως ήρθε ο καιρός, σε αυτή την ευλογημένη χώρα, να εξετάσουμε πόσο κάνει ένα + ένα; 

Ένα κλικ μακριά: Σταύρος Λογαρίδης και "Μανούλα Ελλάς".


06/08/2012