Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

0774. Η Αθήνα Ακόμα Πιο Άσχημη

Την Αθήνα, σαν πόλη, δύσκολα, θαρρώ, τη λες όμορφη. Λίγα είναι τα σημεία στα οποία μπορεί να ξεκουραστεί το βλέμμα και να φτερουγίσει η ψυχή. Η ασχήμια είναι, πλέον, ένα ακόμα εθνικό μας σπορ. Αρκεί να κατεβείς πρωί στο κέντρο για να σφιχτεί η καρδιά σου και να υποφέρει η μύτη σου. Σκουπίδια, βρωμιά, εγκατάλειψη και πανάσχημες επιγραφές παντού. 

Ουδείς ενδιαφέρεται να αποκαταστήσει την τάξη και να φροντίσει για μια, στοιχειώδη έστω, καθαριότητα. Βεβαίως και δήμαρχος υπάρχει και υπουργοί (σιγά να μην τους βάλω και κεφαλαίο το πρώτο γράμμα!) και “αρμόδιοι” και απ’ όλα. Όλοι τους, όπως αποδεικνύεται, επαγγελματίες του ελληνοπρεπέστατου “ΘΑ!” (αυτό σηκώνει κεφαλαία μέχρι αηδίας!) και της “ες αεί” αναβολής.

Ένα από αυτά, τα λίγα, που μου άρεσαν στην πόλη της Αθήνας ήταν οι μαρμάρινες είσοδοι του μετρό στην οδό Πανεπιστημίου. Μου άρεσαν τα σχέδια τους, η κατασκευή τους, ο όγκος τους η λευκότητα των μαρμάρων τους. Ήρθε η χθεσινή μέρα, των διαδηλώσεων και των επεισοδίων, και κάποιοι επιτέθηκαν με σφυράκια στα μάρμαρα των εισόδων αυτών προκειμένου, υποθέτω, να αποκτήσουν “πυρομαχικά”. Δεν έχω λόγια να τους χαρακτηρίσω. Η λέξη “ζώα” μάλλον θα τους τιμούσε και, σαφώς, δεν θα τους χαρακτήριζε. Αυτό που σφοδρά επιθυμώ είναι το αδύνατο. Να συλληφθούν και να πληρώσουν. Οι ίδιοι ή οι γονείς τους αν είναι ανήλικοι.

Δε γνωρίζω αν και πότε θα αποκατασταθούν οι είσοδοι αυτές. Το εύχομαι αν και γνωρίζω ότι η αποκαταστημένη ομορφιά τους θα προκαλέσει και πάλι την μήνη των μεγαλωμένων μέσα στην ασχήμια. Των ασεβών και θρασύτατων “πολιτών” που παράγει η κοινωνία μας. Του κάθε κουφιοκεφαλάκη “επαναστάτη” ή και “αναρχικού”. Ίσως είναι προτιμότερο να μείνουν ως έχουν για να θυμίζουν σε ντόπιους και ξένους πόσο σε αυτή τη χώρα μισούμε και καταστρέφουμε την ομορφιά. Και είναι κρίμα. Μεγάλο κρίμα. . .

Καλό Ιούλιο, συνέλληνες!



















Αντιστάθμισμα στην ασχήμια η υπέροχη Μελίνα Ασλανίδου στο “Πόσο - Πόσο” σε μουσική Zeliko Joksimovic και στίχους Νίκου Μωραΐτη.


30/06/2011

4 σχόλια:

  1. Αίσχος! Να τους κοπούν τα χέρια από την ρίζα. Και μην βρίζεις τα ζώα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χμ! Ας τους βρούμε πρώτα και . . . βλέπουμε. Μπορεί να τους πείσουμε ή να τους "πείσουμε" και να τα χεράκια τους γλιτώσουν. Τα ζώα τα αγαπώ και τα σέβομαι με τα "ζώα" έχω πρόβλημα. . .

    Φιλιά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. χμμ... κάποιος (περισσότεροι το ενός νομίζω) θα μπορούσε να ισχυριστεί "πως έχουμε πόλεμο εδώ...". Στον πόλεμο, όταν σε πυροβολεί ο εχθρός, δεν έχεις την πολυτέλεια της επιλογής. Συμφωνώ. Είναι λυπηρό το θέαμα. Αλλά όταν στρέφουν τις κάννες πάνω σου και δίπλα σου έχεις τον Παρθενώνα, ε, τότε θα τους πετάξεις τον Παρθενώνα στα κεφάλια. Ο βανδαλισμός δεν αφορά μόνο αυτόν που τον πράττει αλλά και τον απέναντί του που τον προκαλεί.

    Υ.Γ. Καλώς σε (ξανα)βρίσκω. Πριν πολύ πολύ καιρό σε παρακολουθούσα (τότε που είχες ανεβάσει ανάρτηση για το tangram) αλλά έπειτα από κάποιο "λίφτινγκ" του blog μου έχασα όλους τους συνδέσμους. Μικρός ο κόσμος -όπως συνηθίζεται να λέγεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ακόμα και στον πόλεμο υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν επιτρέπονται. . .

    Καλώς (επαν)ήλθες, λοιπόν.

    Καλό ΠΣΚΔ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή