Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

0774. Η Αθήνα Ακόμα Πιο Άσχημη

Την Αθήνα, σαν πόλη, δύσκολα, θαρρώ, τη λες όμορφη. Λίγα είναι τα σημεία στα οποία μπορεί να ξεκουραστεί το βλέμμα και να φτερουγίσει η ψυχή. Η ασχήμια είναι, πλέον, ένα ακόμα εθνικό μας σπορ. Αρκεί να κατεβείς πρωί στο κέντρο για να σφιχτεί η καρδιά σου και να υποφέρει η μύτη σου. Σκουπίδια, βρωμιά, εγκατάλειψη και πανάσχημες επιγραφές παντού. 

Ουδείς ενδιαφέρεται να αποκαταστήσει την τάξη και να φροντίσει για μια, στοιχειώδη έστω, καθαριότητα. Βεβαίως και δήμαρχος υπάρχει και υπουργοί (σιγά να μην τους βάλω και κεφαλαίο το πρώτο γράμμα!) και “αρμόδιοι” και απ’ όλα. Όλοι τους, όπως αποδεικνύεται, επαγγελματίες του ελληνοπρεπέστατου “ΘΑ!” (αυτό σηκώνει κεφαλαία μέχρι αηδίας!) και της “ες αεί” αναβολής.

Ένα από αυτά, τα λίγα, που μου άρεσαν στην πόλη της Αθήνας ήταν οι μαρμάρινες είσοδοι του μετρό στην οδό Πανεπιστημίου. Μου άρεσαν τα σχέδια τους, η κατασκευή τους, ο όγκος τους η λευκότητα των μαρμάρων τους. Ήρθε η χθεσινή μέρα, των διαδηλώσεων και των επεισοδίων, και κάποιοι επιτέθηκαν με σφυράκια στα μάρμαρα των εισόδων αυτών προκειμένου, υποθέτω, να αποκτήσουν “πυρομαχικά”. Δεν έχω λόγια να τους χαρακτηρίσω. Η λέξη “ζώα” μάλλον θα τους τιμούσε και, σαφώς, δεν θα τους χαρακτήριζε. Αυτό που σφοδρά επιθυμώ είναι το αδύνατο. Να συλληφθούν και να πληρώσουν. Οι ίδιοι ή οι γονείς τους αν είναι ανήλικοι.

Δε γνωρίζω αν και πότε θα αποκατασταθούν οι είσοδοι αυτές. Το εύχομαι αν και γνωρίζω ότι η αποκαταστημένη ομορφιά τους θα προκαλέσει και πάλι την μήνη των μεγαλωμένων μέσα στην ασχήμια. Των ασεβών και θρασύτατων “πολιτών” που παράγει η κοινωνία μας. Του κάθε κουφιοκεφαλάκη “επαναστάτη” ή και “αναρχικού”. Ίσως είναι προτιμότερο να μείνουν ως έχουν για να θυμίζουν σε ντόπιους και ξένους πόσο σε αυτή τη χώρα μισούμε και καταστρέφουμε την ομορφιά. Και είναι κρίμα. Μεγάλο κρίμα. . .

Καλό Ιούλιο, συνέλληνες!



















Αντιστάθμισμα στην ασχήμια η υπέροχη Μελίνα Ασλανίδου στο “Πόσο - Πόσο” σε μουσική Zeliko Joksimovic και στίχους Νίκου Μωραΐτη.


30/06/2011

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

0773. Απορίες


Πως κτίσαμε έτσι τις κοινωνίες μας; Που στράβωσε το πράγμα; Που έγιναν τα λάθη; Γιατί στα δημόσια πράγματα επικράτησαν οι άτιμοι και οι διεφθαρμένοι και όχι οι έντιμοι; Οι ανίκανοι και όχι οι ικανοί; Οι παραδόπιστοι και όχι οι υπεράνω χρημάτων; Οι απάτριδες και ανθέλληνες και όχι οι Έλληνες; Οι ημιμαθείς και όχι οι μορφωμένοι; Οι δήθεν και όχι οι πραγματικοί; Οι πονηροί και όχι οι ευφυείς; Οι λιγδιάρηδες και όχι οι καθαροί; Οι ασυνεπείς και όχι οι συνεπείς; Οι συμφεροντολόγοι και επίορκοι και όχι οι του καθήκοντος;

Γιατί οι πολιτικοί στην Ελλάδα είναι τόσο αναξιόπιστοι; Γιατί αδυνατούν να εμπνεύσουν την παραμικρή σιγουριά; Γιατί αδυνατούν να δώσουν την παραμικρή προοπτική για το μέλλον; Να αποδείξουν, στο τέλος, ότι γνωρίζουν πόσο κάνει 1 +1. Γιατί δεν παραδέχονται ανοιχτά ότι πλέον δεν κάνουν αυτοί κουμάντο αλλά οι περίφημες “αγορές” τους; Μέχρι πότε θα λένε δεν μπορούμε, δεν έχουμε, δεν βγαίνουμε; Δε σκυλοβαρεθήκανε; Γιατί κάθε φορά που έχουμε εκλογές το μόνο που αλλάζει είναι το χρώμα του σκουπιδοτενεκέ;

Γιατί η δικαιοσύνη στην πατρίδα μας μοιάζει να είναι άβουλη, αργή, δυσκίνητη, μεροληπτική και, το χειρότερο όλων, ανύπαρκτη; Γιατί αυτοί που μας οδήγησαν και μας έσπρωξαν στον γκρεμό είναι ακόμα στα πράγματα; Τι περιμένουμε πλέον από αυτούς; Γιατί ανεχόμαστε να μειώνονται οι ήδη πενιχρές συντάξεις γεροντισσών και γερόντων; Γιατί, μια ζωή, ανεχόμαστε τη βάρβαρη και παντελώς άδικη υπερφορολόγηση μισθωτών και συνταξιούχων; Των διπλανών μας τις μικρές ή και μεγάλες παρανομίες; Γιατί ανεχθήκαμε να υποθηκευτεί η αξιοπρέπεια, η αξιοπιστία, το μέλλον και αυτή η υπόσταση της πατρίδας μας;

Γιατί έγιναν τα όσα έγιναν εχθές και σήμερα στο κέντρο της Αθήνας; Ποιοι είναι αυτοί που ταλαιπωρούν, βασανίζουν και χτυπούν πολίτες; Που δυσφημούν τη χώρα; Ποιοι είναι αυτοί που επιτρέπουν να καταστρέφεται δημόσια περιουσία και ολιγωρούν και αδιαφορούν; Θα αποδοθούν ευθύνες; Θα υπάρξει κάποιος ή κάποιοι που θα υποστούν τις συνέπειες των αποφάσεων και των πράξεων ή παραλείψεων τους;

Τα συναισθήματα:
Αγανάκτηση. Πίκρα. Θλίψη. Αβεβαιότητα. Ανασφάλεια. Απελπισία. Και κυρίως: ΟΡΓΗ!
 

Κανένα τραγούδι δεν ταιριάζει στην περίσταση.

29/06/2011

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Ο772. Θεωρία Ομάδων και Τρυβλίο Πέτρι


Ακόμα ένα βιβλίο πέρασε στο σύνολο αυτών που έχω διαβάσει. Το βιβλίο “Θεωρία Ομάδων” (“ο μαθηματικος, η sυμμετρια, και το Τερας”) (με την ορθογραφία που εμφανίζεται στο εξώφυλλο του βιβλίου) του Marcus du Sautoy. Πρόκειται για ένα βιβλίο 556 σελίδων των εκδόσεων “Τραυλός” (ISBN 978-960-6640-59-9) τη μετάφραση του οποίου υπογράφει ο Κωνσταντίνος Σίμος. Δύσκολο βιβλίο, ειδικού ενδιαφέροντος την ανάγνωση του οποίου ολοκλήρωσα την Πέμπτη, 16 Ιουνίου 2011.

Το βιβλίο αναφέρεται, βεβαίως, στη θεωρία Ομάδων και, συνεκδοχικά, σε θέματα συμμετρίας όχι μόνο στο πεδίο των μαθηματικών αλλά και γενικότερα. Το βιβλίο δεν αποτελεί, βεβαίως, εγχειρίδιο μαθηματικών αλλά είναι σίγουρο ότι αναγνώστες που δεν διαθέτουν μαθηματικό υπόβαθρο θα δυσκολευτούν πολύ να το διαβάσουν. Πληροφορίες για το βιβλίο εδώ, εδώ και εδώ.

Στη σελίδα 388 διαβάζω:

Πριν από λίγα χρόνια, επισκέφθηκα ένα εργαστήριο. Ο βοηθός του εργαστηρίου με άφησε να ρίξω μια ματιά σε ένα τρυβλίο Πέτρι κάτω από το μικροσκόπιο. Ήταν ένα ανθρώπινο γονιμοποιημένο ωάριο που διαιρούνταν σε τέσσερα κύτταρα στην πορεία του προς μια πλήρως ανθρώπινη μορφή.

“Τρυβλίο”, λοιπόν. Ανοίγω το Ελληνικό λεξικό Τεγόπουλος – Φυτράκης (Γ’ Έκδοση, 1990). Το λήμμα αυτό δεν υπάρχει. Συνεχίζω με το λεξικό της εγκυκλοπαίδειας Πάπυρος – Λαρούς – Μπριτάννικα. Τόμος 58, σελίδα 456, έκδοση 1993 και διαβάζω:

Τρύβλιο, το / τρύβλιον, ΝΜΑ, και τρυβλίο Ν, και τρούβλιον και τρίβλιον Α∙ κούπα, ποτήρι ή πιάτο∙|| (νεοελλ.) ειδικό πορσελάνινο δοχείο για τη λειοτρίβηση φαρμάκων∙ || (μον.-αρχ.) (κυρίως στην ιατρ.) μονάδα μέτρησης ισοδύναμη με το ¼ της κοτύλης, περίπου 1/8 της λίτρας, οξύβαφον*∙|| (αρχ.) κεραμεικό δοχείο που είχε χωρητικότητα ίση με είκοσι περίπου αρτάβες.
[ΕΤΥΜΟΛ. Τεχνικός όρος του καθημερινού λεξιλογίου της Αρχαίας, άγνωστης ετυμολ.]

Συνεχίζω με αναζήτηση στο διαδίκτυο. Μηχανή αναζήτησης Google και “Τρυβλίο Πέτρι”. Αποτέλεσμα; Περίπου 1.450 αποτελέσματα (0,19 δευτερόλεπτα). Η πρώτη παραπομπή αφορά την Βικιπαίδεια. Ανοίγω και διαβάζω:

Τρυβλίο Πέτρι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.


Το τρυβλίο Πέτρι (Petri) είναι ένα ρηχό γυάλινο ή πλαστικό κυλινδρικό πιάτο που χρησιμοποιείται από τους βιολόγους για την καλλιέργεια μικροοργανισμών. Οφείλει το όνομα του στον Γερμανό βακτηριολόγο Julius Richard Petri ο οποίος πραγματοποίησε αυτή την εφεύρεση όταν εργαζόταν ως βοηθός του Ρόμπερτ Κοχ.

Στα τρυβλία Πέτρι τοποθετείται θρεπτικό υλικό στο οποίο μπορούν να αναπτυχθούν τα κύτταρα που θα καλλιεργηθούν. Σαν βάση του θρεπτικού υλικού τοποθετείται υγρό άγαρ το οποίο στην συνέχεια στερεοποιείται. Τα δισκία τοποθετούνται σε ειδικούς φούρνους εκκολάψεως και πάνω τους σχηματίζονται αποικίες μικροοργανισμών με μορφή κηλίδων πάνω στο λείο θρεπτικό υλικό. Το τρυβλίο Πέτρι χρησιμοποιείται και στα εργαστήρια χημείας. Σε αυτά περιλαμβάνει βάση και καπάκι και η κύρια χρήση του είναι η φύλαξη ταινιών διηθητικού χαρτιού στο οποίο έχουν τοποθετηθεί αντιδραστήρια.


Έχω καλυφθεί! Έμαθα και για το τρυβλίο και για τον Πέτρι.


Αφτά! Καλή Εβδομάδα!

Ένα κλικ μακρυά η υπέροχη Μελίνα Ασλανίδου και το “Λάθος” των Αντώνη Βαρδή – Βίκυς Γεροθόδωρου. Απολαύστε το!


26/06/2011

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

0771. το δίκιο είναι ζόρικο πολύ




Την Πέμπτη, 9 Ιουνίου 2011, δεν ολοκλήρωσα μόνο την ανάγνωση του βιβλίου “Είσοδος Κινδύνου” αλλά και αυτή του τελευταίου βιβλίου της Μάρως Δούκα. Πρόκειται για το μυθιστόρημα “το δίκιο είναι ζόρικο πολύ”. Μυθιστόρημα 567 σελίδων των εκδόσεων Πατάκη με πρώτη έκδοση τον Οκτώβριο του 2010 (σε 5.000 αντίτυπα) με ISBN 978-960-16-3789-1 και ονομαστικό κόστος 21,50 ευρώ. Αγόρασα ένα αντίτυπο του έργου αυτού την 21/10/2010, ξεκίνησα την ανάγνωσή του το Σάββατο, 2 Απριλίου 2011, εδώ, στο υπόγειο της Τ47, και την ολοκλήρωσα την 9/6/2011, όπως ήδη ανέφερα, στη βεράντα της Α29.

Το μυθιστόρημα αφορά τη γερμανική κατοχή στα Χανιά και ιδιαίτερα την παράτασή της μέχρι τον Μάιο του 1945 αλλά και την αγγλογερμανική κατοχή που ακολούθησε για δυο μήνες περίπου, έως τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς.

Η πλοκή χτίζεται πάνω στην προσπάθεια της εγγονής του κατάκοιτου και ετοιμοθάνατου γιατρού, και πρώην βουλευτή Χανίων, Κριαρά να πληροφορηθεί την αλήθεια για τα πώς και τα τι της γερμανικής κατοχής της πόλης των Χανίων. Προσπάθεια που ξεκινά με την πρόσβαση που αποκτά στο χειρόγραφο ημερολόγιο και τις σημειώσεις του παππού της.

Δύσκολο ανάγνωσμα με πυκνή γραφή, όπως όλα τα βιβλία της συγγραφέως που έχω διαβάσει, που απαιτεί την προσοχή του αναγνώστη για να μη χαθεί μέσα στον καταιγιστικό όγκο πληροφοριών που παρατίθενται και χάσει το νήμα της πλοκής και της αφήγησης. Όπως και να έχει θαυμάζω τη συγγραφέα για τον όγκο των πληροφοριών που έχει επεξεργαστεί και παραθέτει έστω και αν σε κάποια σημεία αισθάνθηκα να κουράζομαι και να πνίγομαι από τον βομβαρδισμό ονομάτων και τοπωνυμιών. Υποθέτω ότι ένας Κρητικός, και πολύ περισσότερο ένας Χανιώτης, θα αισθανότανε πολύ πιο άνετα με όλα αυτά.

Το κείμενο που ακολουθεί, και προηγείται του Πρώτου Κεφαλαίου του βιβλίου, είναι αποκαλυπτικό για το πώς οριοθετεί, αν κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, η συγγραφέας το έργο της αυτό:

Αυτονόητο ότι οι κεντρικοί ήρωες του βιβλίου είναι πρόσωπα φανταστικά. Όταν οι φανταστικοί ήρωες διασταυρώνονται με πρόσωπα για τα οποία έχει μιλήσει η Ιστορία, αναπόφευκτα το φανταστικό συμπλέκεται με το πραγματικό. Στην αποτύπωση των ιστορικών γεγονότων η επινοημένη αφήγηση ακολουθεί με ακρίβεια και συνέπεια τις πολύμορφες γραπτές πηγές, τις οποίες συχνά ενσωματώνει στη ροή της. Ως προς τη συγγραφική προθετικότητα, τα ιστορικά γεγονότα, αναπόσπαστα της βαθύτερης αιτίας του βιβλίου δεν ανασύρονται για να υπηρετήσουν τη μυθοπλασία αλλά για να την εκθέσουν, διεκδικώντας διαβρωτικά τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο. Και κάτι ακόμη: Το μυθιστόρημα Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ, παρά την αυτοτέλεια και αυθυπαρξία του, θα μπορούσε να είναι το δεύτερο βιβλίο μιας τριλογίας εν εξελίξει, με πρώτο βιβλίο το Αθώοι και φταίχτες. . .

Παραθέτω επίσης ένα απόσπασμα από το βιβλίο που μου έκανε εντύπωση και με άγγιξε βαθιά (και ελπίζω, και πάλι, να μη με μηνήσουν που δεν την γραπτή τους άδεια πήρα…). Στη σελίδα 154 (Ηχώ από πέρα – Κεφάλαιο τέταρτο), λοιπόν, διαβάζω:

Αλλ’ ο δικός μου Στέφανος, σχεδόν χαρούμενος, ανεβασμένος σ’ ένα δέντρο στην Πλατεία Δικαστηρίου, ακούει την ομιλία του διορισμένου Πασσαδάκη απ’ το μπαλκόνι. Και δίπλα του ένας πάπαρδος με χαϊμαλιά και χρυσοσταυρούς. Κι ανάμεσά τους αγέλαστοι, ατσαλάκωτοι οι Γερμανοί. Και κάτω στην πλατεία κόσμος πολύς, πεινασμένος και ψειριασμένος. Κι άρχισε να βγάζει λόγο ο Πασσαδάκης. Να μη βαρούνε τους Γερμανούς, τους έλεγε. Να μη βοηθούνε το αντάρτικο. Και άλλα πολλά. Κι εκεί που έλεγε τις παπάρες του ο γερμανόψυχος, άρχισε σαν ψίθυρος και μετά να δυναμώνει και να υψώνεται: Ψωμάκι-λαδάκι, πεινούμε, κύριε Πασσαδάκη! Ο κύριος Πασσαδάκης εκεί, στο ωραίο πέτρινο μπαλκόνι, κοντούλης και ασχημούλης, συνέχιζε την ομιλία του ατάραχος. Ψωμάκι-λαδάκι, πεινούμε, κύριε Πασσαδάκη! Αντιβούιζε η πλατεία. Όπου παίρνει αμέσως τον λόγο ο βροντόφωνος πάπαρδος. Καλά παιδιά μου, το ξέρω πως πεινάτε, μα μην πειράζετε τους Γερμανούς. Και τότε ακούστηκε η φωνή: Στο διάολο κι εσύ κι οι Γερμανοί.

Αυτό το: “Ψωμάκι-λαδάκι, πεινούμε, κύριε Πασσαδάκη!” μου έχει μείνει.

Τι απόμεινε από την ανάγνωση αυτού του μυθιστορήματος (πέρα από την ευχαρίστηση της ανάγνωσης των στρωτών Ελληνικών του και των ιστορικών γνώσεων που αποκτήθηκαν); Πίκρα και οργή. Πίκρα για το τόσο αίμα και τον ιδρώτα που χύθηκε δίχως το αναμενόμενο αποτέλεσμα και οργή για το πώς μια ζωή οι κατέχοντες την εξουσία στην πατρίδα μας είναι μικρόψυχοι, κατώτεροι των περιστάσεων και ξεπουλημένοι.

Αν θέλετε, λοιπόν, να διαβάσετε ένα βιβλίο για το οποίο θα απαιτηθεί η συγκέντρωση και προσοχή σας με ανταμοιβή την ευχαρίστηση της ανάγνωσής του αλλά και γνώσεις, σκέψεις και συναισθήματα αποκτήστε ένα αντίτυπο του μυθιστορήματος “το δίκιο είναι ζόρικο πολύ” και διαβάστε το!

Κλείνοντας την εγγραφή αυτή ανάγκη να γράψω πόσο τυχερός αισθάνομαι που άνθρωποι σαν τη Μάρω Δούκα είναι συγκαιρινοί μου και γράφουν στα Ελληνικά. Να έχει την υγεία της να μελετά, να γράφει και να μας χαρίζει των κόπων της τους καρπούς.

Να είσαστε Όλες και Όλοι Καλά!


Ένα κλικ μακριά: Χαΐνηδες και “Παντιγιέρα”.


14/06/2011

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

0770. Είσοδος Κινδύνου



Ολοκλήρωσα την Πέμπτη, 9 Ιουνίου 2011, την ανάγνωση του βιβλίου “Είσοδος Κινδύνου”. Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας στο οποίο περιλαμβάνονται δεκαέξι ιστορίες μυστηρίου που υπογράφουν δεκαέξι από τα ιδρυτικά μέλη της Λέσχης αυτής. Η υπόψη Λέσχη δημιουργήθηκε τον Απρίλιο του 2010 όταν είκοσι πέντε συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας συγκεντρώθηκαν σε ένα μπιστρό της οδού Βαλαωρίτου, στην Αθήνα, και υπογράψανε το καταστατικό της.

Λίγες εβδομάδες μετά και σε μια συνάντηση των μελών της Λέσχης ένα από τα μέλη, “εκ των συγγραφικά πατρικίων της Λέσχης – πρότεινε την ιδέα της συγγραφής ενός αστυνομικού μυθιστορήματος όπου ο κάθε συμμετέχων, σε τυχαία διαδοχή, θα αναλάμβανε τη συγγραφή ενός κεφαλαίου”. Και, συνεχίζοντας την αντιγραφή από τον Πρόλογο του βιβλίου:

“Και εδώ, ένας εκ των «νεοτέρων» της Λέσχης είχε μιαν εναλλακτική ιδέα:
«Ας γράψουμε, ένας έκαστος, από ένα αυτοτελές διήγημα υπό κοινό τίτλο και με κοινές βασικές προδιαγραφές».
Το κλειδί της πρότασης ήταν στο «κοινές βασικές προδιαγραφές»”.

Η δεύτερη αυτή (αντι)πρόταση ήταν και αυτή που έγινε, τελικώς, αποδεκτή από τα μέλη της Λέσχης. Οι υποχρεωτικές προδιαγραφές αφορούν τόπο, χρόνο, πρόσωπα, πλοκή και έκταση του διηγήματος. Όσον αφορά τόπο και χρόνο είναι, θα έλεγα, χαλαρές. Στα πρόσωπα, τα κύρια φυσικά και μόνο, είναι αυστηρές. Προδιαγράφονται εννέα πρόσωπα με όνομα (ευρηματικό το επίθετο “Ρούσσος” σε συνδυασμό με “Μυστικά της Εδέμ”;!) ηλικία και μεταξύ τους σχέσεις. Για την πλοκή υποχρεωτική είναι μια εξαφάνιση (του εκ των πρωταγωνιστών Οδυσσέα Ρούσσου) και ένας φόνος ή αυτοκτονία ή ατύχημα. Η έκταση του διηγήματος ορίζεται μεταξύ 7.000 και 10.000 λέξεων. Οι προδιαγραφές αυτές εμφανίζονται στο βιβλίο σαν “Παράρτημα – Είσοδος Κινδύνου” αμέσως μετά τον “Πρόλογο” (στις σελίδες 13 – 15).

Σε τρία μέλη της Λέσχης, που αποτέλεσαν την Επιτροπή, ανατέθηκε να αναλάβουν το εγχείρημα του συντονισμού και της έκδοσης του βιβλίου, για το οποίο η Επιτροπή προέκρινε τον γνωστό τίτλο.
Δεκαέξι από τα μέλη της Λέσχης, όπως ήδη αναφέραμε, ανταποκριθήκαν στο κάλεσμα και τα πονήματά τους συναποτέλεσαν ένα, σχετικά ογκώδες, βιβλίο 611 σελίδων που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ τον Μάιο του 2011 (ISBN 978-960-501-226-7) με, ονομαστικό, κόστος 19,90 ευρώ.

Αυτό που δεν ίσχυσε ήταν ο κοινός τίτλος για όλα τα διηγήματα αλλά “μικρό το κακό”. Το όλο εγχείρημα αποδείχτηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον και το αποτέλεσμα, θα έλεγα, αντάξιο της Λέσχης. Τα διηγήματα είναι ευρηματικά στην ποικιλομορφία τους, λαμβανομένων υπόψη των κοινών προδιαγραφών, και κεντρίζουν και συντηρούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Τα κοινά ονόματα, από την άλλη, αφενός δημιουργούν σχέσεις οικειότητας και αφετέρου μπερδεύουν τον αναγνώστη όσον αφορά το ποιος έκανε τι και σε ποιο από τα διηγήματα. Ίσως θα άξιζε τον κόπο να στηθεί ένας καμβάς στον οποίο να απεικονίζεται ακριβώς το ποιος έκανε τι και σε ποιο διήγημα.

Όλα τα διηγήματα ήταν λίγο πολύ στο ίδιο, καλό, επίπεδο και δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποιο (αν και, σε πρώτη ανάγνωση, βρήκα ένα!). Σε αρκετά σημεία φαίνεται το “χειροποίητο” (όπως το λέω) του πράγματος (μικρές αστοχίες) που σε καμία περίπτωση όμως δεν χαλούν τη συνολική εικόνα. Με την έννοια αυτή ομολογώ ότι, πολύ με ενόχλησε η πρόταση, στην πρώτη σελίδα του πρώτου διηγήματος:
«Όχι, απέξω. Μόλις παρκάρει, πλησιάζετε και τον μεταβιβάζετε στο αμάξι σας».
Θα προτιμούσα ένα “μετεπιβιβάζετε” ή, έστω, “μεταφέρετε” αντί του “μεταβιβάζετε”. Τώρα, θα μου πείτε, και γιατί θα πρέπει οι κακοποιοί, ή οι αστυνομικοί, σε τέτοιου είδους αναγνώσματα να μιλούν στρωτά Ελληνικά; Για να μην ανακατεύεται το στομάχι των ευαίσθητων, εις τα τοιαύτα, αναγνωστών! θα απαντήσω. Ευτυχώς, στη συνέχεια όλα πήγαν καλά.

Αν, λοιπόν, σας αρέσουν οι αστυνομικές ιστορίες, ή οι ιστορίες μυστηρίου όπως τις ονομάζουν οι ίδιοι οι συγγραφείς τους, σας συνιστώ θερμά το βιβλίο “Είσοδος Κινδύνου”. Είναι καινούργιο, είναι Ελληνικό, είναι καλογραμμένο, είναι ευανάγνωστο, ταιριάζει στο κλίμα του καλοκαιριού. Αν πάλι δεν σας αρέσουν οι αστυνομικές ιστορίες, είτε γιατί δεν μέχρι τώρα να διαβάσετε τέτοιες ιστορίες έτυχε είτε γιατί δοκιμάσατε και δεν, και θέλετε να τους δώσετε μια πρώτη, ή και δεύτερη, ευκαιρία και σε αυτή την περίπτωση: “Είσοδος Κινδύνου” και, μάλλον, θα αλλάξετε γνώμη.

Εύγε σε όλους όσους συνέβαλαν στην έκδοση του βιβλίου και εύχομαι μακροημέρευση και κάθε επιτυχία στη Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας. 


Ένα κλικ μακριά Γιάννης Σπανός, Λίνα Νικολακοπούλου, Άλκηστις Πρωτοψάλτη και: “Έξοδος Κινδύνου” (σε “είσοδο” δεν βρήκα κάτι!).
12/06/2011