Αλοΐσιους. Είπαμε, η εύκολη λύση. Ακόμα μια σελίδα από το μπλοκάκι του. Η σελίδα υπ’ αριθμόν 45. Αυτό που συμβαίνει πάντως, είναι καταπληκτικό! Με τον Αλοΐσιους αποδεικνύεται, για πολλοστή φορά, ότι πάλλουμε εν συντονισμώ. Δε γνωρίζω τι χρονική απόσταση μας χωρίζει αλλά συναισθηματικά οι όποιες αποστάσεις μοιάζουν μηδενισμένες. Αρκεί να ψάξω λίγο στα χαρτιά του για να βρω το κείμενο που με εκφράζει και που με κάνει, για τούτο, να αισθανθώ καλύτερα. Πολλά από τα κείμενα του Αλοΐσιου θα ήθελα να τα είχα γράψει εγώ και, μα το Δία, θα μπορούσα! Ανάμεσά τους και αυτό του τίτλου, που ακολουθεί:
Πλησιάζει η μέρα που τα παράθυρά μας θα πάψουν να είναι αντικριστά. Θα βγαίνουμε σ’ αυτά και δεν θα βλέπει πια ο ένας τον άλλο. . .
Ένα κλικ μακριά αγαπημένοι Χαΐνηδες και “Τα Όσα η Μοίρα Μου ‘Γραφε” σε στίχους Οδυσσέα Ελύτη.
τι κριμα ομως!
ΑπάντησηΔιαγραφή*αξιζει αραγε να ξοδεψουμε χρονο σε ατελειωτες συζητησεις ωστε να κανουμε κατι για αυτο; να το προλαβουμε;
*τη μουσικη σου δυστυχως δε μπορω να την ακουσω.. το p/c μου εχει προσωπικη του αποψη ;)
Πραγματικά,
ΑπάντησηΔιαγραφήμοιάζει μα είναι κρίμα. . .
Καλή Χρονιά! :)