Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

0649. Ο Αλοΐσιους Υπερασπίζεται Τον Εαυτό Του

Πόσος καιρός πέρασε από την τελευταία “εγγραφή” του Αλοΐσιους; Ικανός, θαρρώ. Είναι το Project – Δήμητρα που με οδήγησε, αυτή τη φορά, στα χαρτιά του. Και, όχι!, δε σκοπεύω να τα πετάξω! Είπαμε να απαλλαγούμε από τα περιττά, όχι από τα πολύτιμα. Το να ασχολούμαι με τα χαρτιά του είναι κάτι που με ευχαριστεί. Ψάχνω, διαβάζω, ταξινομώ. Και, ως γνωστόν, όποιος ψάχνει, βρίσκει. Βρήκα κι εγώ. Χαρτιά καρφιτσωμένα (και η καρφίτσα σκουριασμένη). Η επιστολή μιας κυρίας και η απάντηση του Αλοΐσιους. Τις διάβασα. Ο Αλοΐσιους θα πρέπει να έχει, ή να είχε, σχέση με τα μαθηματικά. Αυτή την αίσθηση μου έδωσε ο συστηματικός τρόπος με τον οποίο απάντησε, σχεδόν λέξη προς λέξη, στην επιστολή της κυρίας. Δε γνωρίζω αν, τελικά, έστειλε την απάντηση αυτή. Αν την έστειλε θα πρέπει να την αντέγραψε και να καρφίτσωσε το αντίγραφο, που βρήκα και διάβασα, πίσω από την επιστολή της κυρίας. Θα παραθέσω, στη συνέχεια, την επιστολή του Αλοΐσιους και θα κρατήσω, για προφανείς λόγους, την επιστολή της κυρίας για τον εαυτό μου. Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό θα ήθελε, και αναλόγως θα έπραττε, και ο Αλοΐσιους. Το αξιοπερίεργο είναι ότι στις επιστολές δεν υπάρχουν ημερομηνίες. Ιδού:

Λοιπόν, και μιας και “Το σιγαθέν θνήσκει”, ας το συζητήσουμε. Κατ’ αρχήν ευχαριστώ για τον κόπο που έκανες να ασχοληθείς με την περίπτωσή μου και να μου απευθύνεις ότι και όσα με την επιστολή μου έστειλες. Θα απαντήσω και αναγνωρίζω ότι σαν δεύτερος διατηρώ συγκριτικό πλεονέκτημα. Η δυσκολία είναι πάντα σε αυτόν που κάνει την αρχή. Πάμε;

Ήδη από την πρώτη σου πρόταση με θάβεις και με θέτεις εκτός παιχνιδιού. Τυπική ευγένεια, λοιπόν, άνυδρη και ενδιαφέροντος άνευ. Μα τότε τι συζητάμε; Ωστόσο, ναι! Και τυπικός είμαι και, σαφέστατα, ευγενικός. Και ακόμα, συνήθως πάντα, οι φίλοι και οι γνωστοί αρχικά εκλάμβαναν την τυπικότητα αυτή σαν αδυναμία συμμετοχής και σαν ψυχρότητα στην κοινωνική επαφή. Όμως δεν είναι έτσι. Όσοι είχαν την διάθεση να επιμείνουν ανακάλυψαν ένα άτομο συνεπές με διαρκές και ουσιαστικό ενδιαφέρον για την σχέση. Το καλό, σε αυτή την περίπτωση, είναι το προβλέψιμο των αντιδράσεων (και όχι των ενεργειών).

Βεβαίως και στην επιστολή μου δεν έγραψα: “Προσμένω απάντηση σου” όμως, ούτε: “Μη τολμήσεις να απαντήσεις” έγραψα. Θέλω να πω ότι πολλές φορές ερμηνεύουμε τον κόσμο με τα φίλτρα της ψυχής μας. Είναι βολικό να εντάσσεις την συμπεριφορά του άλλου στο πλαίσιο της σκέψης σου με τρόπο που να μην διαψεύδει τις ελπίδες ή και την απογοήτευσή σου.

Σε ευχαριστώ που δεν με έχεις εχθρό γιατί το να το δηλώνεις σημαίνει ότι θα μπορούσες. Ωστόσο, εκφράσεις του τύπου “διαθέτω απείρως λιγότερο εγωισμό από σένα”, και μάλιστα από μαθηματικούς, καλύτερα να τις αποδώσουμε σε στιγμιαίο εκνευρισμό και να μην τις σχολιάσουμε. Εκτός αν έχεις βρει τρόπο και διαδικασία να μετράς τον “μέσο” εγωισμό, διότι περί αυτού πρόκειται, οπότε να το συζητήσουμε. Όπως και να έχει το να διαθέτει κάποιο άτομο άπειρο εγωισμό και μάλιστα δίχως ευγένεια ψυχής είναι ο συνδυασμός που σκοτώνει. Εδώ πλέον μιλάμε για καθαρματάκια.

Το ότι δεν εκδηλώθηκε περιέργεια, “αν όχι το ενδιαφέρον”, για το τι κάνει ένας άνθρωπος που, τελικά, εκτιμάμε βαραίνει τόσο εμένα όσο, ακριβώς, και εσένα. Και εξ’ άλλου δεν ήμουν εγώ αυτός που δεν απάντησε στο τελευταίο μήνυμα. Ομολογώ, από την άλλη, ότι αντέχω τη σιωπή όπως άλλοι αντέχουν το πιοτό. Πάντα, όταν επιλέγεις τη σιωπή, διακινδυνεύεις το να πράξει ομοίως και ο απέναντι.

Περί εγωισμού, υπεροψίας και συρματοπλεγμάτων. Δυστυχώς. Δεν ανήκουν σε άλλες εποχές αλλά σε όλες τις εποχές. Πάνε πακέτο με περιπτώσεις, περιστάσεις και ανθρώπους. Όσο με αφορά, πάντως, προσπαθώ συνειδητά, τα δύο πρώτα τουλάχιστον, να τα αποφεύγω. Θεωρώ και ελπίζω ότι έχω μόνο όσο εγωισμό χρειάζεται για να μην φθείρομαι (ακριβώς με την έννοια που νοθεύουμε και τον χρυσό για να αντέχει) και ότι δεν είμαι υπερόπτης. Τώρα όσο για τα συρματοπλέγματα ο καθένας κάνει ότι μπορεί για να ανακαλύψει και να ακυρώσει, ή και να ενισχύσει, αν χρειάζεται, τα δικά του.

Η εποχή που ζούμε είναι μια χαρά. Και προσμονή, ντροπαλότητα και αναμονή πάνε, και πάλι, με περιπτώσεις, περιστάσεις και ανθρώπους και όχι με εποχές. Δεν είμαι αυτάρκης, αλλά ειλικρινά, είναι εφηβικό μου όνειρο και θα το ήθελα και το προσπαθώ. Και βέβαια μιλάμε για αυτάρκεια που δεν θα είναι εις βάρος των άλλων (δηλαδή του εαυτού μας). Αν κάτι μου ανήκει γιατί να το διεκδικήσω; Όσο για αυτό που επιθυμώ είμαι πρόθυμος να πληρώσω (διεκδικήσω) μέχρι το ποσό που νομίζω ότι αξίζει ή μπορώ να αντέξω. Αλίμονο, και συγχρόνως ευτυχώς, δε μπορούμε να τα πληρώσουμε όλα.

Υπάρχουν και πολλά δεδομένα και πολλά πράγματα που χαρίζονται. Αν μάλιστα τύχει και σου χαρίσουν έρωτα επιθυμητό τότε πρέπει να συγκαταλέγεσαι στους ευτυχείς αυτής της σφαίρας. Δρω και αντιδρώ, λοιπόν, σύμφωνα με τα δικά μου, υποκειμενικά, δεδομένα, σύμφωνα με τα όσα έχω ζήσει και βιώσει και σύμφωνα με τις επιθυμίες και τους στόχους μου. Θέλω να πιστεύω ότι μια μέση και συνηθισμένη επίγνωση της εποχής μας, αν μη τι άλλο, την έχω.

Ευχαριστώ και ανταποδίδω τα καλά σου λόγια για ανθρώπους ακέραιους, έντιμους και μορφωμένους και συμφωνώ απολύτως για το θείο δώρο της ανθρώπινης επικοινωνίας. Καλά παιδιά, όμως, υπάρχουν σήμερα όσα υπήρχαν και χθες, τηρουμένων των αναλογιών. Εκείνο που έχει δυσκολέψει, και που τα κάνει δυσεύρετα, είναι η επικοινωνία και η κοινωνική συναναστροφή.

Τα περνάω όπως τα περνούσα και τίποτα δεν έχει βελτιωθεί ή χειροτερέψει. Απλώς έχω οργανώσει καλύτερα τον χώρο μου, στο διαμέρισμα της οδού Χ., και περνάω περισσότερο χρόνο εκεί. Και εγώ θα ήθελα, και ειλικρινά προσπαθώ, να είμαι πιο “ανοικτός”. Πιστεύω ότι ανήκω στο εαυτό μου και το σύμπαν και ότι με κατάλληλες προϋποθέσεις μπορώ να πάω και αλλού γιατί κατά βάθος το θέλω.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να θεωρήσω το ενδιαφέρον σου ακριβώς όπως μου το περιγράφεις. Χαίρομαι που μετά από όσα μου έγραψες νοιώθεις εντάξει με τον εαυτό σου και, αν και δεν μου έλυσες καμία απορία, ποτέ δεν μου φάνηκες παράλογη, ασυνάρτητη ή περίεργα παρορμητική. Μου αρέσει που έχεις βεβαιότητες του τύπου ότι δεν περιμένεις απάντηση. Εύχομαι, με τη σειρά μου, να περνάς πάντα καλά κι εσύ.

Έρρωσο


06/07/2009

3 σχόλια:

  1. Είναι τελικά η ανάγκη μας να τα έχουμε καλά με το σύμπαν, που μας βάζει σε θέση να θέλουμε να δικαιολογηθούμε; Μερικές φορές το κάνω και εγώ, αλλά αναρωτιέμαι για ποιον και για ποιο λόγο... σπανίως βοηθά στην καλύτερη κατανόηση των πράξεων ή των κινήτρων μας....των κινήτρων ΜΟΥ ... (γιατί κρύβομαι σε ανακριβολογίες και απρόσπωπα πλήθη;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν έχω την αίσθηση ότι ο Αλοΐσιους απολογείται. Αντιθέτως μοιάζει να εκμεταλλεύεται την περίσταση για να "πει" κάποια πράγματα. Όπως και να έχει είναι προτιμότερο, θαρρώ, σε τέτοιες περιπτώσεις να μιλά κανείς παρά να σιωπά. . .

    Αφιτά και Καλό Σας, εις την ξένη, βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή