0311. Μ’ Αγαπάς;

Μ’ αγαπάς;

Όχι

Μ’ αγαπάς;

Όχι

Μ’ αγαπάς;

Όχι

Μ’ αγαπάς;

Ίσως

Μ’ αγαπάς;

Ίσως

Μ’ αγαπάς;

Όχι

Μ’ αγαπάς;

Ναι

Μοιάζει χαζό αλλά, ακριβώς έτσι, το σκέφτηκα. Επανειλημμένα. Τρία όχι. Δύο ίσως. Ένα όχι. Και, στο τέλος, το ναι. Πολυπόθητο. Ακριβό.

Μέθοδος “δοκιμής και λάθους”. Η ερώτηση σταθερά η ίδια. Σχεδόν εκβιαστική από σημείο ένα και πέρα. Το χρονικό διάστημα, των ερωτήσεων μεταξύ, άγνωστο. Κυριαρχεί το: “Μ’ αγαπάς;”. Με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει.

Τρεις αρνήσεις δεν είναι τίποτα. Εμμονή. Έρχεται ένα “Ίσως”. Σημαντικό. Υπάρχει ελπίδα. Η ερώτηση επαναλαμβάνεται. “Ίσως”, και πάλι. Σταθερότητα.

Για έκτη φορά η ερώτηση. Ψυχρολουσία. Όλα από την αρχή. “Όχι”.

Όμως η φύση των πραγμάτων έχει αλλάξει. Ο ερωτώμενος με τα “Ίσως” έχει μπει στον πειρασμό. Έχει αρχίσει πια και διακρίνει και άλλα πράγματα.

Την έβδομη φορά ενδίδει. “Ναι”. Το εξ’ αρχής ζητούμενο. Η ερώτηση δεν επαναλαμβάνεται. Ουδείς γνωρίζει την απάντηση σε μια αντιστροφή των ρόλων. Το να ρωτάς: “Μ’ αγαπάς;” δεν, απαραιτήτως, σημαίνει ότι εσύ τον ερωτώμενο αγαπάς.

Η ζωή είναι σκληρή. 

1968. Βινίλιο. Soul. “Private Number” με τους William Bell και Judy Clay. Απολαύστε το!

Καλό Μήνα Μάη.

 02/05/2007