Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2005

24 Έτη Μετά [ΝΚ]

210381 Νέο Καρλόβασι

Στο οικόπεδο απέναντι ανοίγουν θεμέλια. Εδώ και ώρες ο θόρυβος του κομπρεσέρ. Μια ομίχλη έχει καθίσει στο μυαλό μου. Ο ίδιος ο καιρός είναι συννεφιασμένος. Το στομάχι μου έχει μια αισθητή παρουσία. Δεν έχω να πράξω τίποτα. Θα ήθελα να μπορώ τα πάντα.

Έχω μπροστά μου το 5ο ημερολόγιο. Το ξεφυλλίζω. Μπορώ να γράψω μια ιστορία. Να τη στείλω ή να μη τη στείλω. Αυτό το μπορώ. Μια ιστορία με ημερομηνίες και γεγονότα. Με ημερομηνίες και γεγονότα και αποσπάσματα. Οι δείκτες του ρολογιού μου σπρώχνουν το χρόνο και με συντρίβει. Ότι διαβάζεις είναι η αντίστασή μου.

Έχω μπροστά μου το 5ο ημερολόγιο. Και είμαι γοητευμένος από τη Μιστρά. Οξύ ξάφνισμα όταν λίγες μέρες πριν ανακάλυψα (στο λόχο) ένα γράμμα με αποστολέα μια κοπελιά κάτοικο της Μιστρά (θαρρώ στο 50). Ο δρόμος τινάχτηκε και με τύλιξε. Ο χρόνος και ο χώρος δέθηκαν κι όλα τα βήματα που πάτησα πάνω στη Μιστρά μοιάζει να αντήχησαν. Έτσι δέθηκε η ζωή μας με μερικά πράγματα και είναι δύσκολο πια να ξεχωρίσει. Έτσι δεθήκαμε με μερικούς ανθρώπους και η θύμησή τους μπορεί ακόμα να μας δίνει μια πίκρα. Μια πίκρα που κάθεται παντού όπως η σκόνη.

Αν δε μπορούμε να αλλάξουμε το χώρο και το χρόνο μπορούμε να αιστανθούμε και να αφήσουμε το άπλωμα της σκέψης να μας χαρίσει τη γαλήνη του στοχασμού δεμένη, στην καλύτερη περίπτωση, με τη φλόγα της δημιουργίας. Και δε διαλέγουμε τους ανθρώπους που παίζουν ένα ρόλο στη ζωή μας. Τους ανθρώπους που την κάθε φορά ανακαλύπτουμε να υπάρχουν στα εσώτερα στρώματα της σκέψης μας. Νομίζουμε μερικές φορές ότι τους έχουμε αφήσει πίσω. Πιστεύουμε ότι τους στοχαστήκαμε αρκετά για να τους έχουμε απορροφήσει.

Είναι πάντα εκεί! Ξαφνιζόμαστε όταν σε λίγο ανακαλύπτουμε ατόφιο το σώμα και την υπόστασή τους στη σκέψη μας. Τροφοδοτούν και θρέφουν τη σκέψη μας όταν όλα τα άλλα μοιάζει να αποτυγχάνουν. Μυστηριακά βυθισμένοι στη συναισθηματική μας ζωή μπορούν να είναι η αφετηρία και το τέρμα συγχρόνως. Και είναι τόσο θαυμάσια ταιριασμένη αυτή η ταύτιση ώστε μια ολόκληρη εύφορη έκταση να προσφέρεται την κάθε φορά στο στοχασμό μας.

Αν, λοιπόν, δεν τους διαλέξαμε μπορούμε, ως τόσο, να εκλέξουμε το πως θα τους αντιμετωπίσουμε, αν φυσικά χρειάζεται καν να τους αντιμετωπίσουμε. Διαλέγω να φιλιώσω μαζί τους και να αφήσω γλυκά να με παρασύρει η σκέψη τους. Γλυκά γλυκά μέσα στο συννεφιασμένο απογεματάκι με το κομπρεσέρ απ’ απέναντι να προσπαθεί να με διώξει από το δωμάτιό μου…

"We do not Know very much of the future
Except that from generation to generation
The same things happen again and again
Men learn little from others’ experience

But in the life of one man, never
The same time returns. Sever
The cord, shed the scale. Only
The fool, fixed in his folly, may think
He can turn the wheel on which he turns "


Επιστολή στη Φ.

29/11/2005

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2005

Σχέσεις Πάλι [ΝΚ]

Το λίγο λίγο φτιάχνει το πολύ και πολλοί, επειδή φοβούνται το πολύ, χάνουν και το λίγο.

24/11/2005

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2005

Η και Το [ΝΚ]

Η "σιωπή" και το "σιωπώ" δεν κοινοποιούνται και δεν ανακοινώνονται. Βιώνονται και πληρώνονται.

23/11/2005

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2005

Lady in Black [NK]

Γίνεται. Και στις μεγάλες πόλεις, στις ανοιχτές λεωφόρους, γίνεται. Εκεί. Στ’ ανοιχτά. Ταξιδεύει. Ακινητώ. Έρχεται κατά πάνω μου. Με βλέπει, χαμογελά, σταματά. Γίνεται.

Παρατηρώ. Βλέπω. Μαθαίνω. Εξομολογούμαι. Χωρά και άλλους η σιωπή. Βασανίζουν και άλλους σκέψεις. Ένας εαυτός που θέλει να είναι ο εαυτός του είναι ένας επικίνδυνος εαυτός. Αυτό που χωρά στο τώρα θα ξεχειλίσει στο μέλλον. Για τούτο είναι τόσο λίγα αυτά που χωρούν στο τώρα. Γιατί είμαστε μεγάλα παιδιά, γιατί πρέπει να βλέπουμε πέρα από αυτό που κοιτάμε, γιατί πρέπει να σκεφτόμαστε μέχρι εκεί που μας παίρνει. Ποιος ήταν που είπε: “Μια ιδέα που δεν βρίσκει θέση να καθίσει είναι ικανή να κάνει επανάσταση”;

Ζούμε στις μεγάλες πολιτείες, ταξιδεύουμε μέσα στις σκέψεις μας και στις μεγάλες λεωφόρους. Είμαστε, κάποιες φορές, μεγάλα ιστιοφόρα με όλα τα πανιά ανοιχτά. Μεγάλα, υπερήφανα σκαριά στο πάει τους και μείς καπετανέοι. Μια φορά στο τόσο γίνεται και οι διαδρομές μας τέμνονται. Μπορεί και να το θέλει ο Θεός, μπορεί και να είναι μια σκέτη σύμπτωση. Όπως και να έχει είναι μια καλή γουλιά ευτυχίας. Γιατί ο άνθρωπος είναι απλός. Όπως λέει και ο Σεφέρης:

“. . . χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν εν’ άσπρο στήθος”.

Έτσι είναι. Τόσους μήνες μετά. Πόσους μήνες πριν; Και η ζωή μας λιώνει, ξοδεύεται, περνά. Έχουμε να αναστήσουμε τα παιδιά μας, να φροντίσουμε τα σπιτικά και τους γύρω μας. Και ζούμε όπως ζούμε και οι σκέψεις μας ταξιδεύουν και γίνονται. Το έχω γράψει:

Οι σκέψεις μου
Είναι κλωστές
Και φτιάχνουνε
Σχοινάκια
Γύρω
Τριγύρω
Στο λαιμό
Τα μαύρα σου
Ματάκια

Και ας μην είναι μαύρα μερικές φορές!

Να μάθουμε να ζυγίζουμε τις λέξεις. Να βλέπουμε πίσω από αυτές τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που πάσχει και πασχίζει. Οι λέξεις σμιλεύουν την σιωπή και φτιάχνουν όγκους και αγάλματα. Νησάκια στον ωκεανό της σιωπής είναι τα γραπτά μας. Και ο ωκεανός υπάρχει. Παλεύουμε, λοιπόν, να φτιάξουμε νησάκια. Νησάκια για να ξαποσταίνει το μυαλό και η ψυχή μας. Και, αν είμαστε τυχεροί και ικανοί, το μυαλό και η ψυχή και άλλων. Είναι, λοιπόν, μεγάλη παρηγοριά να γνωρίζεις ότι τα γραπτά σου διαβάζονται. Διαβάζονται και ας μην φυτρώνουν οι σπόροι που σπέρνεις. Ίσως με τον καιρό [που συνεχώς λιγοστεύει].

Κλίμα: Dire Straits / Making Movies / 5o Τραγούδι. Έτσι, για να έχει κάποιο ενδιαφέρον!


15/11/2005

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2005

Τι Θέλει ο Ποιητής να Πει;

Eγγονόπουλος Nίκος

TA BAΣANA THΣ AΓAΠHΣ

Du musst das Leben nicht verstehen,
dann wird es werden wie ein Fest.

R.M. RILKE

Kαθώς ανέμισαν τα μαλλάκια της
έτσι μπροστά στα μάτια
μου
λες και σαν ξαφνικά να ξύπνησα
και για πρώτη φορά
την είδα
- και την επρόσεξα -
την ωραία
νεαρή
κόρη

με συνεκίνησε
η αρμονία
των κινήσεών της
η ραδινότης των μελών
του κορμιού της
η γοητεία του βλέμματός
της
η απαλή στρογγυλάδα
των μαστών της
η όλη χάρη τέλος
που ανεδίδετο
από το
κομψό
ολόδροσο
πλάσμα

κι' αμέσως σκέφτηκα
- και "φιλοσόφησα" -
ο νους μου πήγε
στον αγαθό εκείνον
που μπορεί κάποτε
- μα είμαι βέβαιος -
να υποφέρη
μαρτυρικά
να δυστυχήση
σα θα φαντάζεται
πως έχει σκέψη
κι' έχει ψυχή
το τρυφερό
το αιθέριο
το
πλασματάκι

και να ματώνη η καρδιά του
ν' απελπίζεται
ως θ' αποδίδη
έστω και
κόκκο νου
στ' ολότελα
άδειο
μικρό
κρανίο


10/11/2005

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2005

Ιστορίες Μικρές [ΝΚ]

Υπάρχουν κάποιες ιστορίες παλιές που λίγοι τις θυμούνται. Μικρές ιστορίες ανθρώπινες και ξεχασμένες για έλξεις και αγάπες μικρές και αισθήματα που παραστράτησαν. Υπάρχουν τέτοιες ιστορίες θαμμένες κάτω από άλλες μεγαλύτερες και καταπληκτικές που ευτύχισαν και γίνηκαν ορόσημα για τους τυχερούς που τις ζήσανε. Μικρές ιστορίες που όσο ο χρόνος περνά όλο και μικραίνουν. Τόσο που στο τέλος μένει ένας μικρός σκληρός πυρήνας. Σκέτο το γεγονός της σχέσης δίχως χρόνο, πια, και δίχως τόπο. Ένας μικρός σκληρός πυρήνας που μπορεί και να σε πονά κάθε φορά που τον αγγίζεις. Κάθε φορά που ένα συμβάν ή μια συνάντηση θα τον βγάλει στην επιφάνεια και το φως.

Μα πως είναι έτσι οι σχέσεις των ανθρώπων; Πως λησμονούμε, πως αλλάζουμε μονοπάτια, πως εγκαταλείπουμε αυτά που κάποτε ποθήσαμε; Πως αφήνουμε τα όσα επενδύσαμε σε σκέψεις, αισθήματα, τρυφερότητα και πόθο να μαραζώσουνε και να μαραθούνε; Γιατί στην πρώτη δυσκολία αλλάζουμε πορεία και άλλα ζητάμε και πράττουμε αλλιώς; Και έτσι πάει η ζωή μας να σκεφτόμαστε το τι και το πώς με όρους του αν και του ίσως. Υπάρχουν κάποιες ιστορίες μικρές, παλιές, ξεχασμένες. Ιστορίες που ανασαίνουν δύσκολα. Ιστορίες που μάχονται να κρατηθούν σε μια γωνίτσα του μυαλού μας. Σβήνουν, μικραίνουν, εκμηδενίζονται. Περνά ο καιρός και αλλάζουν, μεταμορφώνονται, αφομοιώνονται και γίνονται κομμάτι της συμπεριφοράς και του εαυτού μας. Πουθενά πια ο χρόνος τους. Πουθενά πια ο τόπος τους. Είναι, όμως, εκεί. Στο μυαλό. Προσμένουν ένα κάλεσμα για να εμφανιστούν και να θυμίσουν.

Υπάρχουν κάποιες ιστορίες μικρές. Ιστορίες δικές μου για τις οποίες έχω κείμενα, ήχους και εικόνες. Υπάρχουν κάποιες ιστορίες μικρές για τις οποίες δεν γνωρίζω γιατί στράβωσαν έτσι. Δεν θέλω πια να το ψάξω. Δίνω την δική μου ερμηνεία και θέλω να πιστεύω ότι δεν αδίκησα και ότι δεν απογοήτευσα περισσότερο από ότι απογοητεύτηκα και αδικήθηκα. Υπάρχουν τέτοιες ιστορίες που άλλοτε με πικραίνουν και άλλοτε με γλυκαίνουν. Ιστορίες μυστηριακά παρούσες στην καθημερινότητα της ζωής μου. Υπάρχουν, τέλος, κάποιες ιστορίες που όσο μικρές και όσο ξεχασμένες κι αν είναι δεν θα χωρέσουνε ποτέ σε μια σκέτη “Καλημέρα”.

01/11/2005