Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2005

Πως οι [ΝΚ]

Μου αρέσει το πώς τελειώνουν στις μέρες μας οι σχέσεις. Λες, π.χ, στον άλλον:

- Δεν επιθυμώ πλέον να μου στέλνεις e-mail

- Καλώς!

Απαντά, ταχέως και προθύμως, εκείνος. Ήρεμα, αεράτα, πολιτισμένα. Δίχως “μα” και “μου”, δίχως πως και διατί και άλλες τέτοιες κατσαρές τρίχες. “Σαν έτοιμος από καιρό” με το ζωνάρι λυμένο ελαφρώς, αγέρωχος, θαρραλέος και γνώστης.

Διότι πως είναι δυνατόν ο μέγας αυτός, στον καθρέφτη του Ναπολέοντας, να αδίκησε, να έσφαλε, να παρεξήγησε, να ολιγώρησε, να πρόσβαλε ή να αδιαφόρησε; Μπααά. Ο απέναντι, στα σίγουρα, φταίει. Που δεν κατανόησε, που δεν εκτίμησε, που δεν γοητεύτηκε, που δεν πρόσεξε, που δεν υπομόνευσε. Ναι, ο βλάξ!

Και πάμε έτσι. Με ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα. Με τις τέτοιες γλυκούλες μικρές πληγές που νομίζουμε ότι έχουμε. Με τα αχ και τα βαχ μας. Δίχως την παραμικρή διάθεση να εξηγήσουμε, ίσως γιατί το θεωρούμε σαν απολογία που, φυσικά, δεν μας πάει, ή να επιμείνουμε. Αδικημένοι από την “κοινωνία” και από έναν περίγυρο που δεν μας ταιριάζει και δεν μας αξίζει. Είναι κανόνας. Απογοητευόμαστε με την ταχύτητα που γοητευόμαστε. Και γοητευόμαστε γρήγορα και συχνά. Και πάμε έτσι. Γυρεύοντας την “αδελφή ψυχή” εκεί που δεν υπάρχει ή όταν δεν υπάρχει.

Ζούμε, θαρρώ, σε δύσκολους καιρούς. Ποτέ η φιλία δεν ήταν συνάρτηση μόνο του χρόνου. Ήταν και είναι και συνάρτηση του τόπου. Εμείς την μεταβλητή αυτή έχουμε βαλθεί να την εξοντώσουμε. Έχουμε φυσικά και τα σύνεργα. SMS, e-mail, κινητά, διαδίκτυο, βιντεοτηλέφωνα και άλλα. Με αυτά καταγινόμαστε με αυτά κοροϊδευόμαστε. Κι αν ο “χρόνος”, κατ’ αυτήν την έννοια, είναι δωρεάν τον “τόπο” πρέπει να τον πληρώσεις. Και με τι ψυχή όταν υπάρχουν οι καραμέλες του ότι “οι αποστάσεις στην Αθήνα είναι τεράστιες” και “οι υποχρεώσεις πολλές” και “τα μαθήματα των παιδιών” και “ο εκ της εργασίας, τέλος πάντων, κάματος” και άλλες τέτοιες πολλές [και ξινές]. Και πάμε. Και νομίζουμε ότι δίπλα μας βαδίζουνε “φίλοι” που ούτε την φωνή ούτε τα βήματά τους ακούμε.

Θαρρώ, λοιπόν, ότι δύο πράγματα φέρνουν κοντά τους ανθρώπους. Το άλλο είναι το φαΐ. Εκτιμώ, έτσι, βαθύτατα τους ομοτράπεζους και συνπότες. Και δεν μιλάω για χλιαρούς καφέδες σε χλιαρούς τόπους. Ίσως φταίει, τελικά, ότι ερχόμαστε στη ζωή δίχως το εγχειρίδιο του κατασκευαστή. Ίσως, και πάλι, αυτή να είναι και η πηγή της ευτυχίας. Ότι μπορούμε, παίρνοντας την ευθύνη, να αυτοσχεδιάσουμε και να κάνουμε του κεφαλιού μας. Και θα το ξαναπώ:

- Μου αρέσει το πώς τελειώνουν στις μέρες μας οι σχέσεις!

26/09/2005

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2005

Δ και [κυρίως] Μ [και οι δύο Φ] [ΝΚ]

Κράτησε, όσο κράτησε, και ήταν, καλό.
Θα μείνει, ότι μείνει, και θα είναι, καλό.
Γιατί, έτσι είναι ο βίος και οι σχέσεις των ανθρώπων.

19/09/2005

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2005

Πόσο Αξίζουμε [ΝΚ]

Κατά αύξουσα σειρά σπουδαιότητας θαρρώ ότι αξίζουμε όσο αυτά που: 
- Σπουδάσαμε/γνωρίζουμε
- Σκεπτόμαστε/επιθυμούμε
- Πράττουμε/δεν πράττουμε
Έτσι.

06/09/2005

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2005

Σκοπιά

ΣΚΟΠΙΑ

Κρατάμε μέσ' στα χέρια μας τα πρόσωπά μας
Και βλέπουμε χρωματιστές εκτάσεις
Οι σκέψεις μας γίνονται γεννιούνται
Στην κάθε μας ματιά.

Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα
Η χάρη τους είναι ψηλή περιπλοκάδα
Που σφίγγει τα μελλούμενα και την ζωή μας
Μέσα στ' αστέρια.

Ανδρέας Εμπειρίκος

02/09/2005